Sayın Özden Çiçek,

21.11.2007 tarihli mailinizi aldım.

Aşık Veysel, bir şiirinde

“Güzelliğin on par’a etmez

Şu bendeki aşk olmasa”

diyor. Anlattığınız hikaye bunu ne güzel ifade ediyor. Bütün güzellikler bizim kendi içimizde. Yalnız nefsaniyetimiz güzellikleri görmemize engel oluyor. Çevreye bakıyoruz. Gözlerinden alevler saçan, dişleri kenetli, yumrukları sıkılı insanlar dolduruyor caddeleri, sokakları. Soruyorsunuz “Kardeşim, nedir derdin?”. O da bilmiyor ki. Adam kendi kendisiyle kavgalı. Bu tür kimseler hayatı kendilerine de, çevrelerine de zehir ediyorlar. Bizler nefis hapishanesinden çıkmayı öğrenmedikçe mutsuz, huzursuz insan sayısı daha da çoğalacak, ister istemez. Aslında çok güzel bir dünyada yaşıyoruz. Önemli olan o güzellikleri görebilmek. Bir kimsenin gözlükleri kirli, lekeli, çamurlu ise onu gül bahçesine götürsek ne görecek? Dünyasını cennete çevirebilmek herkesin elinde. Ama bunu pek az insan başarabiliyorsa elimizden ne gelir? Fazıl Hüsnü Dağlarca

“Ve bir an yaşıyorum

Bütün bir ömre bedel”

diyor. Hayatını böyle yaşayabilenlere ne mutlu.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :