Sayın Can,

9.12.2007 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, hepimiz seni çok seviyoruz. Kimi görsem senden söz açıyor. Kendini nasıl bu kadar sevdirdin? Sevgili yavrum, ilk defa dört yaşında yemek yaptım. Domatesli, maydonozlu bir pirinç çorbası idi. Tadı hala damağımda. Sonra sırayla bulaşık yıkamasını, çamaşır yıkamasını, ütü yapmasını öğrendim. İlk defa bakkala alış verişe gittim. Hiçbir gün hayatım anneme yardım etmeden, komşu teyzelere yardım etmeden geçmedi. Bundan büyük bir zevk aldım. İlkokul ikideydim. Sabahçıydım. Öğleyin okuldan gelirdim, önece sobayı yakar, külü dökerdim. Sonra ertesi günün odun kömürünü kırardım, çırasını yarardım. Sol elimin başparmağında ogünlerden kalma bir kocaman bir yara izi vardır. Tanışırsak sana göstereyim. Sonra evi süpürür, toz alırdım. Sonra eğer nohut, fasulye gibi bir yemek pişecekse haşlanıp hazır olması için sobanın üstüne koyardım. Sonra çarşıya çıkar, o akşam ne yemek pişecekse onun malzemelerini alırdım. Altı yaşındayken bir bakkalı ve bir fırını kötü mal sattıkları için kapattırmıştım. Onun için esnaf bana korkularından çok iyi mal verirlerdi. O zamanlar bir devlet otoritesi vardı. Şimdi bir bakan bile bir fırını, bir bakkalı kapatamaz, korkarlar.

Kıymetli yavrum, anneye yardım sınır tanımaz. Yerine göre bu bir teşekkürle, bir tatlı iltifatla da olur. Aman yavrum, dikkatli olalım, annemizi kırmayalım, incitmeyelim. Ana baba bedduası alanın ömür boyu yüzü gülmez. Aman dikkat edelim yavrum. Onlara üf bile demeyelim. Bunlar çocuğu hayata hazırlayan hareketlerdir. Bazı anne babalar çocuklarına hiçbir iş yaptırmıyorlar. İyi bilsinler ki en büyük kötülüğü onlar yapıyorlar çocuklarına. Aciz, beceriksiz, pısırık, korkak çocuklar yetiştiriyorlar. Yazık oluyor.

Sevgili yavrum, gözlerinden öperim. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :