Merhaba Sabri Bey,

Bu güzel Cumartesi gününde, sizler ile çok güzel bir insandan bahsederek heyacanımı paylaşmak istiyorum.

Bayramın birinci günüydü ve biz ailece eşimin babanesini ziyarete elini öpmeye gittik. Kendisi şu an yatalak durumda tam 92 yaşında Allah uzun ömür versin inşallah; son iki senede iki kere düşerek kalçasını kırdı. Ama Allah korudu ve hala bizlerle. Ben yaklaşık 2 senedir kendisini tanıyorum, keşke kendisiyle daha öncede tanışma fırsatım olsaydı. Babanemi tanıdıktan sonra hayatımda bazı şeyleri daha güzel görmeye ve kıymetini daha iyi anlamaya başladım. Kendisi ev hanımıymıs okumamış ama bir görseniz o gönlünün zenginliğini içindeki sonsuz sevgiyi, aşkı ve çoşkuyu. Hayatı boyunca hep çalışmış, gençliğinde yeri gelmiş hayvanlara bakmış, yeri gelmiş çocuklarını büyük bir edeple büyütmüş. Son 10 yıla kadarda rahatsız olan zor yürüyen felçli dedemin koluna girerek hiç of demeden 6 yıl boyunca ölene kadar bakmış.

Şimdi biz ne zaman yanına gitsek bize o tonton nur yüzüyle tatlı talı bakarak dua eder. Kendisine söylediğimiz her sözün ardından "Allah sizden razı olsun" der. O kadar fiziksel sıkıntı içinde olmasına rağmen kendisinden önce bizi düşünür ve önce bize dua eder. Hiç bir zaman şikayet etmez ve hala o kadar yaşama sevinci ile dolu ki anlatamam. 18 yaşında bir insan gibi hayata bağlı. Bana en son gittiğimde şöyle dedi; ''evladım inşallah ayaklarım düzelince yürümeye başlıyacam.'' 

Meğerse bazı sorunları ne kadar büütüyormuşuz, kendimize dert ediyormuşuz. Hayatım boyunca en kötü anlarımda bile Allaha şükür ettim ama o insanı tanıdıktan sonra her dakika şükür etmeye başladım. Bizler ne kadar şanslıyız ama kıymetini ne kadar biliyoruz o önemli sadece nefes alabilmek bile Allah'a sonsuz teşekkür için yeterli değil mi?.

Allaha emanet olun,

Saygılarımla,

Alper KURDAK

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :