Sevgili ve değerli büyüğümüz ,

Sayın "Kelebek" e güzel yazısı için çok teşekkür ederim.Yıllar önce televizyonda bir program seyretmiştim.Babaları ölen ve bu yüzden büyük bir yoksulluğa düşen çok cocuklu bir aileyi anlatıyordu.Evin bütün geçimini Kadir isminde 12-13 yaşlarında bir çocuk üstlenmişti.Kadir kardeşlerini ve annesini geçindirmek için okulu bırakmış,boyacılık yapıyordu.Yaşıtları sadece oyun oynarken, o hayatın bütün yükünü küçücük yaşında omuzlarına almıştı.Spiker Kadir'le konuştukca o çocuğa hayranlığım o kadar arttı ki,Aman Allah'ım bu yaşta bir çocuk nasıl böyle bir karaktere sahip olur diyordum. Sanki karşımda bir çocuk değil, bir veli vardı.Kadir : "Abi, çok şükür geçiniyoruz,kardeşlerim hiç üzülmesin,ben onlara bakarım.Bazen işlerim iyi gidiyor,onlara muz bile alıyorum.Ben yemem, onlar yesinler"diyordu.Spiker de çok etkilenmişti,sonunda: "Kadir yanlış anlamazsan aramızda para topladık, bunu bir kardeşinden  hediye olarak kabul et" dedi.Kadir:"Hayır abi alamam,ben sadece alnımın terinin karşılığını alırım" dedi.Spikerin bütün ısrarlarına rağmen parayı kabul etmedi. Gözyaşlarımı tutamamıştım.Bir çok insan için dışarıdan bakıldığında o evde korkunç bir yoksulluk vardı.Bense o evde birinci sınıf bir elmas görüyordum.

Sevgi ve saygılarımla

"Ay Işığı"

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :