Sayın Esra Hanım,

4.1.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, baştan söyleyim tutumun doğru değil. Arkadaşların şu veya bu kanaatte olabilir. Mümkündür. Ama alakayı kesmek niçin? Sen gerektiği zaman kendi doğrularını söyleyeceksin. Belki onları irşad edeceksin. Belki onların dejenere bir ailesi var. Çocuklarına iyi olan, güzel olan, temiz, asil, büyük, yüce olan hiçbirşey vermediler. İlk defa onlar bu güzellikleri senden duyacaklar. Onları niye mahrum ediyorsun? Diyeceksin ki onlar laftan anlamaz. Anlar veya anlamaz, bize ne? Biz onlara efendice, kibarca, çok saygılı bir dille güzellikleri anlatalım, yanlış düşündüklerini söyleyelim. İster kabul ederler, ister etmezler. Bu onların kendi bileceği bir iş. Ama bizler son nefesimize kadar iyiyi, doğruyu, güzeli bizden öğreneckler. Birileri alay edecekmiş, etsin, birileri dedikodumuzu yapacakmış, yapsın. Biz vazifemizi yapalım da. Siz, savaşmayı bırakıyor, cepheden kaçıyorsunuz. Bu yaptığınız nasıl doğru olabilir? Başa baş, aslanlar gibi, kahramanca çarpışacaksınız. Sonunda ölüm bile olsa. Bilmem ne demek istediğimi anlatabildim mi?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :