Sayın Gül Hanım,

5.1.2008 tarihli mailinizi aldım.

Şikayet, memnuniyetsizlik, ekşi yüz, hayatı hep kötü gözleriyle görmek ve göstermek günümüz insanlarının bir yaşama üslubu oldu. Geçen gün Sakarya Caddesindeki bir balıkçı feryad ediyordu. “Nedir bu insanlardaki lanet surat, kimsenin yüzü gülmüyor, herkesin yüzünden düşen bin parça. Bıktım, usandım artık. Bir güleryüz görmek istiyorum” diyordu. Bütün şikayetlerin kökeninde şükürsüzlük yatıyor. Şükretmemek, halinden memnun olmayanların ilk yaptıkları iş. Acaba onlar sahip olduklarının, ellerindekilerin farkındalar mı? Acaba bizler yediğimiz yemeğe, giydiğimiz elbiseye, çevremizdeki dostlara, sevenlerin sevgisine layık mıyız? Ne sanıyoruz kendimizi. Onu beğenmeyin, bunu beğenmeyin, tenkid, tenkid, tenkid. Şunu iyi bilelim ki bu kafayla hiçbir yere varamayız. Hiç kimse bizi sevmez. Hiç kimse bize saygı duymaz. Yapılacak iş bu saçmalıkları bir tarafa koyup Allah rızası için birbirimizi sevmek, birbirimize yardımcı olmaktır. Seven, sevilir, sayan, sayılır. Güzel, çok güzel, inanılmayacak kadar güzel bir dünyada yaşıyoruz. Kainat binbir güzellikle dolu. Yunus Emre “Cümle yerde Hak nazır, göz gerektir göresi” diyor. Kur’an-ı Kerim’de “Ne yana bakarsan bak, Allah’ın vechi oradadır” buyruluyor. Bırakalım çevredeki saçmalıkları, bırakalım gazetelerdeki, televizyonlardaki zırvaları, ilme koşalım, dine koşalım, tasavvufa koşalım, müziğe, resme, edebiyata, şiire koşalım. Güzellikleri yaşayalım. Hayatımızı o kadar güzel yaşayalım ki kendimiz  de, yaşantımız da şiir gibi olsun. İçimizi, güzelliklerle dolduralım. Ne bekliyoruz?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :