Saygıdeğer Hocam;

 Dün Mana alemine uğurladığım oğlumun doğum günüydü. Telefonlar hiç susmadı o yaşıyormuşçasına eş, dost akraba arıyordu. O an dedim Rabbime " Ey güzeller güzeli Rabbim sen o kadar şefkat ve merhamet dolusun ki, bizi mahzun etmemek için onlarca kulunla teselliye geliyorsun." Eşimde bir hüzün, küçük oğlumda biraz durgunluk vardı. Onlarla konuştum, şakalaştım. Kendilerini iyi hissettiklerini görünce her gün yaptığım gibi gönül dostlarından size gelenleri ve cevaplarınızı okudum.Gül Uçar kardeşimize yazdığınız cevapta "Mana yolu çok ince. Kıldan ince, kılıçtan keskin. Ne olur bilgi edineceğiz diye daldan dala atlamayın.Bilgi alırken çok titiz ve çok seçici olun "uyarısında bulunmuşsunuz.Efendim, ne kadar yerinde bir uyarı dedim.5-6 Yıldır internetteki tasavvuf ile ilgili siteleri okuyorum.İçlerinde çok beğendiğim yazarlar vardı.Öyle güzel anlatıyorlardı ki nefsin mertebelerini...Emmare şöyledir, marifet böyledir. Mutmaine böyledir. Hayrandım onlara, onlar mutmaineyi yaşıyordur herhalde diyordum. Ama bir kaç yıl sonra onların yazılarına gelen en ufak eleştiride birdenbire değiştiklerini,hep yazdıkları gibi hoş görü içinde olamadıklarını gördüm.Yorumları benliklerine yapılmış saldırı gibi algıladılar.Eleştirenlerle kıyasıya münakaşaya giriştiler. Bu benim için çok üzücüydü."Hani yaradılanı hoş görecektik yaradandan ötürü?" Demek ki ilim tek başına bir hiçmiş dedim kendi kendime. Bir şeyin sırf edebiyatını yapmakla, o şeyi yaşamak bir değilmiş."Amelsiz ilim gönül yüküdür, vebaldir."diyordu Şemseddin Yeşil Efendi.Ben o yazarlardan, Gönül dostlarımızdan Alper ve İlknur kardeşimin göstermiş olduğu örnek hareketleri göstermelerini beklerdim. Tekamül yolunda sizin onlara yaptığınız yapıcı eleştirileri hemen hayata geçiriyorlar. Gücenme veya kırılma göstermeden sizden aldıkları ilmi yaşamlarına adapte ediyorlar. Onlara imreniyorum, Yüce Allah onlara ve tüm gönül dostlarımıza yürüdükleri bu yolda yar ve yardımcı olsun.

Gönül dostlarımızdan gelen yazılar bitince yatsı namazını kılmak için oğlumun odasına girdim, namazı karanlıkta kılıyordum.Eşim bir ara holün ışığını açtı, karanlığa alışan gözlerim aydınlanıp pırıl pırıl mavi seccademi görünce o an aklıma gafletten imanın nuruyla aydınlananlar geldi. Allahım gaflet işte böyle bir karanlık dedim gözler açık ama göremiyorsun.Hiç bir şeyin rengi yok , anlamı yok. İman nuru aydınlanınca yıllardır içinde yaşadığın karanlıktaki kainat, yaradılmışlar, tüm cemadat bir başka görünüyor, bir anlam anlam kazanıyor.Sonra her şeye hayranlıkla, aşkla ürpererek bakmaya başlıyorsun.Sanki ilk defa yaşadığını hissediyorsun.Ne bir korku, ne bir hüzün kalıyor sadece aşk.Bu düşünceler içinde dua ediyorum, dünya üzerindeki tüm insan kardeşlerime, iman nuruyla aydınlanmaları hep daha iyiye daha güzele gidebilmeleri için. Kendim içinse, Rabbimden sadece O'nun aşkını diliyorum. Öyle bir aşk ki bende ondan gayrısını bırakmayacak bir aşk. Mevlana'nın , Yunus'un, Rabia 'nın hissettiği gibi bir aşk....Hocam, bizlere dua edin aşkı dilde değil gönüllerde yaşayanlardan olalım.Sizin dualarınız ve mana yolunda bize verdiğiniz nasihatler yolumuzu aydınlatan kandiller gibi.Allah sizden razı olsun.

Selam ve dualarımla....

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :