24.1.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, hayat böyle işte. Aslında üzülecek hiçbirşey yok. Hepimiz her gün deneniyoruz, sınanıyoruz. Hayat beşikten mezara kadar sayısız sınavlarla dolu. Küçük yaşımdan itibaren insanları sevmeyi, onlara hizmet etmeyi bir yaşama ilkesi edindim. Buna bir gün bile ara vermedim. Buna rağmen beni o kar çok kıranlar, incitenler, ağlatanlar oldu ki ama ben bütü bunların bir imtihan olduğunun bilinci içindeydim. Hep içime attım. Gün oldu sabahlara kadar salonun içinde dolaştım, durdum. Gün oldu sabahlara kadar ağladım. Ama kimselere birşey demedim. Yine insanları sevmeye ve ne bahasına olursa olsun onlara hizmet etmeye devam ettim. Öyle kimseler var ki yıllarca onlar için Allah şahittir elimden geleni yapttım, çırpındım, didindim. Ama öyleleri var ki kapı kapı dolaşıp beni kötülüyorlar. Benim hayatımla oynuyorlar. Ama ben yine onlar için hayır dua ediyorum. “Allah’ım” diyorum, “onların iki dünyasını cennet et, onları mes’ut ve bahtiyar et, onlar çevrelerinin en çok sevilen, sayılan insanları olsunlar”.

Sevgili yavrum, hayat böyle. Yunus bir şiirinde

“Bu dünya dopdolu kalleş,

Herbirinden bir ses gelir”

diyordu. Onun için yavrum, düşürüldüğümüz yerden bin bir güçlükle ayağa kalkıp tekrar insanları sevmeye ve onlara hizmet etmeye devam edeceğiz. Bu gönderdiğiniz maillerin çoğu insanlar mışıl mışıl uyurken, gece yarısı yazılıyor. Lütfen bu olay seni üzmesin. Sen de, o hanımefendi de görevinizi yapmışsınız. Takdir Allah’ın. Yaptığınız hayır ve iyilik sizi üzmesin. Gayet tabi elma ağacı elma verecek. Asaletiniz bunu gerektiriyor. Sonra siz o hizmeti Allah rızası için yaptınız. Mahluk bilmezse Halik bilir.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan