Merhaba Sabri amca; Teşekkür ederim, mailinizi bir kaç kez okudum, sağolun. Üzülmüyorum artık, siz demişsiniz ki ben hep içime atarım demişsiniz üzüntümü, bazen sabahlara kadar ağladım demişsiniz. Ben de bir şeye üzüldüğüm zaman kimseye anlatmam, çoğunlukla Allah’a dua ederim o anlarda, kendimle başbaşa kalırım; kendi kendime ağlarım, sonra da kendime gelirim Allah’ın izniyle. Ama şuaralar bazılarını sadece eşime ve size anlatıyorum. Kafamda en ufacık bir şüphe olmadan sizden doğru bilgiler almak beni okadar rahatlatıyor ki. Biliyorum ki sizden aldığım her bilgi doğru. Biliyorum ki size bir soru sorduğum zaman doğru bilgiyi alacağım. Dün o hanımla buluşup o evrağı kendisine verdim iş çıkışı. Sanki dün telefonda benimle konuşan, bana o tepkiyi veren o değildi! Görünce okadar iyi davrandı ki bana. Caddebostan’da Mado diye bir yer var; orada 20 dakika kadar oturduk; hiç birşey söylemeden önce çok teşekkür etti, aldı evrağı. Bir çay içtim, illa kendisi vermek istedi parayı; olur mu dedim, ısrar etti, peki dedim; biraz sohbet ettik orada. Sonra tekrar teşekkür etti ayrılırken ve ayrıldık. Eve doğru yürürken düşündüm; ne kadar olumsuz düşünmüşüm dedim dün, acaba haksızlık mı ettim o hanıma dün dedim kendi kendime. Biraz üzüldüm dün onun hakkında böyle düşündüğüm için. Sonra eve geldim, eşim beni çok güzel karşıladı; benden evvel gelmişti eve, yemek için birşeyler hazırlamış masaya; o kadar memnun oldum ki masayı görünce, afiyetle yedik. Bir gün daha bu şekilde sona erdi. Sevgi ve saygıyla ellerinizden öpüyorum

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :