Efendim ,
Öncelikle bu gün gerçekleşecek konferansınızın verimli geçmesini diliyorum. Orada bulunup dinlemeyi çok arzu ederdim ancak mümkün olmuyor. Çok şükür ki sohbetleriniz gibi konferanslarınız da siteye ilave ediliyor da bizim gibi bu güzelliklerden mahrum kalanlar hiç olmazsa sonradan izleme şansına sahip oluyor.. Allah yardımcınız olsun ..
 
Dün bir ara mutfakta meşgul iken kızlarım seslendi; 'Anne koş televizyonda İstanbul'u gösteriyor ' diye. Bir bakayım dedim. Haftalarca süren bir yarışma programının bir ayağı İstanbul'da çekilmiş, onu gösteriyor.. Bu programın diğer bölümlerini sürekli takip etmiyorum ama konu İstanbul olunca oturdum başına... Özlemişiz güzelim İstanbul'u...
Yarışma on iki ekibin dayanıklılık, efor, analiz ve düşüncelerini ölçmeye çalışıyor, her bölümde sonuncu olan bir ekip eleniyor.. Bu bölümde artık dört ekip kalmış. Her hafta dünyanın başka bir ülkesine , bir şehrine gidiyor, orada tarihi yerlerde saklanmış ip uçlarını bularak dolaşıyorlar... İstanbulumuzun o güzelim tarihi dokusu içinde de yol almaya başladılar..Kızkulesinde başlayan maceraları , tarihi yarımada, Galata Kulesı, Yerebatan sarnıcı ile devam etti. En sonunda ise Rumeli Hisarı'nda sona erdi.. Burada takımların ikisi büyük farkla etabı önce tamamlayarak ilk iki sırayı aldılar. Sonraki iki ekip epeyce yakın ve kıran kırana mücadele ediyorlardı. Ancak Kızkulesine ulaşmak için motora binen son sıradaki ekip ötekilerin kendinden önce oraya gidip döndüğünü öğrenince adeta yıkıldı... Birbirlerine mahvolduk, sonuncu olacağız dediler, ama yine de ellerinden geldiğince hızla ipucunu bulup yollarına devam ettiler. Ancak Rumelihisarına ulaştıklarında kendilerine hazırlanmış olan ip merdivenden burçlara tırmandıklarında Hisarın ortasında bütün takımların yarısı tamamlamış olduklarını gördüler. Oradan son ekibin de varışa ulaştiğini seyrettiler.. Artık umutlarını yitirmişler ve orda pes edecekler gibi geldi bana.... Ama etmediler.. Rumelihisarındaki zorlu etabı da geçtiler ve varış çizgisine ulaştılar... İşte o herşeyin bittiğini düşündükleri an ne oldu biliyor musunuz.. Kızkulesinden getirdikleri ipucu olan heykelciğin altında bir uçak resmi basılı imiş. Bunu hiçbir yarışmacı bilmiyormuş ama , uçak resimli heykelciği bulup
getirene özel ödül olarak 20 bin dolar, bir tatil ve de yarışta sonuncu da olsa yarışa devam hakkı veriliyormuş... Yani herşey bitti sonuncu olduk elendik derken... onlar kazandı biz kaybettik derken yarısı terketmemenin , azimle varis çizgisine gelmenin ödülü böyle oldu...

Şimdi diyeceksiniz ki bu hikayeyi niye anlattım. Bilmiyorum neden ben bu maddiyat üzerine kurulmuş oyundan, oyunun bu son perdesinden çok etkilendim., manevi dersler çıkardım.. . Eğer o takım arkadaşlarının oyunu bitirdiğini karşıdan izlerken biz zaten kaybettik diye yarısı bıraksalar , tamamlamasalardı ödülü alamayacaklardı... Yarışı önde bitirdiklerini sananlar da resimsiz ipucunu getirmiş elenmekten kurtulmuşlardı ama ödülleri kaybetmişlerdi... Demek ki karar vermek için çok erkendi.. Kimin kazandığı kimin kaybettiği zahiren göründüğü gibi değildi...
 
Şimdi bu oyunu yaşama uyarlayınca ne gördüğüme gelelim.. Biz pek çok zorlu etap ile karşı karşıya kalıyoruz yaşamda... Yılmadan yorulmadan yaşam yolunda ilerlemeye ve üzerimize düşen vazifeleri eksiksiz yapmaya devam etmeliyiz, bazen tökezlesek, bazen geciksek, bazen yenildiğimizi sansak, bazen başkalarını önümüze geçmiş bizden daha iyi durumda diye hissetsek de ; biz doğru bildiğimiz yolda kimseyle değil kendimizle yarışarak devam etmeliyiz...Bikmadan , pes etmeden, vazgecmeden ilerlemeye calismaliyiz.  Yolun sonunda sebatla yoluna devam edenler ve doğru işler yapanlar  kazanıyor..

Sevgi ve saygi ile ellerinizden oupuyorum. Rabbime emanet olun. Butun gonul dostlarina sevgiler.

OZDEN CICEK

Decorative & Creative Painting

Freelancer - DUBAI

www.ozdencicek.com

www.creativepainting.tr.gg

www.ozdencicek.blogcu.com

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :