Sayın Çiğdem Hanım,

24.2.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, anlattığın bu küçücük olayda büyük bir gerçeklik payı var. Şurası bir gerçek ki kim olursak olalım, yaşımız, sosyal ve ekonomik statümüz ne olursa olsun kadın olalım, erkek olalım, hepimizin biraz sevgiye, biraz saygıya, biraz ilgiye ihtiyacı var. Bu değişmeyen bir gerçek. Bazan küçücük bir çocuğun tebessümü, sıcak ve yakın ilgisi bile bize mutlulukların en güzelini verebilir. Ufacık bir ilgi, bir insanı intihardan döndürebilir. Bir tebessüm bütün dünyayı dolaşır. Hepimiz, neden itiraf etmeyelim, bunların özlemi içinde değil miyiz? Bazan insanın kendini o kadar yalnız, o kadar garip hissettiği oluyor ki bir sineğin bile yakınlığından medet umabiliyor. Ne yazık ki günümüzde materyalist bir dünya görüşü egemen. Dindar olduklarını söyleyen bir kısım insanlar bile belki de farkına varmadan bu katılığın, bu sevgisizliğin içine düşmüşler. Bu nedenle bizler bu toplumda yeni bir hamle yapmak zorundayız. Kim olursa olsun onu biraz sevgi, biraz saygı, biraz ilgi göstermemiz gerekiyor. Sorarım sizlere bunu yaparsak ne kaybederiz? Yüce Resulümüz

“Veren el, alan elden hayırlıdır”

Buyuruyor. Ne olur Allah rızası için bizler de biraz verici olabilsek. “Sevmek, devam eden en güzel huyum” diyebilsek. Gerek insanlara, gerek hayvanlara, gerek bitkilere ve eşyaya  olan yaklaşımımız hep insanca olsa, efendice olsa. İçimizdeki sevgiyi onlara taşıyabilsek. Ama tek istisna olmadan sadece sevsek, saysak ne kaybederiz? Sevgi verdikçe çoğalır. Egoistlik, bencillik, kabalık, nemrutluk, firavunluk önce onu yapan insanı mahveder. Bizim görevimiz hep vermek, karşılık beklemeden vermek. Muhatabımız bizi sevmiş, sevmemiş, yıpratmak istemiş, yerden yere vurmak istemiş, sağlığımızla, ekmeğimizle oynamak istemiş, ne önemi var? Onların dediği değil Allah’ın dediği olur. Biz, herzaman için muhatabımıza karşı sevgi dolu olalım, saygı dolu olalım, edep ve incelik içinde olalım. Mesele burada kıymetli yavrum. Yarın Allah’ın huzuruna vardığımız zaman herkes kendi faturasını kendi ödeyecek. Öyle bir an geliyor ki yapacak hiçbir şey kalmıyor. Ruhumuzu teslim edeceğimiz an o büyük, o müthiş, o ürpertici an geldiği zaman artık yapacak hiçbir şey yok. Önemli olan kendimizi o ana hazırlamak. Yüce Peygamberimiz Taif’e İslamın inceliklerini, güzelliklerini anlatmaya gitti. Gördüğü kaba ve çirkin muammele karşısında yine de ellerini açtı, Taif halkının iyiliği ve güzelliği için dua etti. Biz ne duruyoruz? Sevelim, saygı duyalım, verici olalım, güleryüzlü olalım, hatırşinas olalım. Unutmayalım ki gördüğümüz her insanın biraz sevgiye, biraz ilgiye ihtiyacı var. Ne olur onu biz göstersek, biz verici olsak. Ne kaybederiz? Madem ki muhatabımızı Allah yaratmış, bizi sevmiş, sevmemiş, beğenmiş, beğenmemiş ne önemi var? Biz onu sevelim, biz ona saygı gösterelim. Biz, onun iyiliği ve hayrı için dua edelim. Ne kaybederiz?

Kıymetli yavrum, herhalde ne demek istediğimi anlatabildim. Bizler de Yunus Emre gibi olalım. Ve el ele verip diyelim ki

“Gelin tanış olalım,

İşi kolay kılalım,

Sevelim, sevilelim

Dünya kimseye kalmaz”...

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :