Çok değerli büyüğüm,
 

Sizlere bir umut hikayesi anlatmak istiyorum.

Bir odada dört mum sessizce yanıyordu.O denli derin bir sessizlik hüküm sürüyordu ki odada dört mumun birbirleriyle fısıltı biçiminde yaptıkları konuşmalar bile rahatlıkla duyuluyordu.
Birinci mum `Ben BARIŞIM` dedi.`Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp çevreme ışık saçabilmeme yardımcı olmuyor artık sönmek uzereyim...dedi ve sessizce karanlıga gömüldü....
İkinci mum `Ben İMANIM` dedi. `Ama artık yanık kalmamın bir değeri kalmadı` dedi ve hafif bir esinti ışığını söndürdü...
Üçüncü mum `Ben SEVGİYİM` dedi. ` Ama çevreme ışık verecek gücüm kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar.Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar`...Çok üzgün olan sevgi mumu sesszice söndü..
O sırada odaya aniden bir çocuk geldi,üç mumun yanmadığını  görünce ağlamaya başladı.
Dördüncü mum yumuşak ve yatıştırıcı sesiyle çocuğa ağlamamasını söyledi.
`Korkma` dedi. `Ben çevreme ışık saçtığım sürece ötekiler yeniden yanarlar ve onlarda çevreyi aydınlatmaya devam ederler, çünkü ben UMUDUM` Gözleri parlayan çocuk umut mumunu aldı ve öteki mumları teker teker yaktı.

Ne olursa olsun hem kendimiz için, hem ülkemiz için umut ışığını asla söndürmeyelim. Umudumuzu kaybedersek herşeyimizi kaybederiz.

Sevgi ve saygılarımla

Sevil Balçiçek 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :