Merhaba Sabri amca; Yazınızı okudum. Yine her zaman ki gibi bir kaçkez okudum. Çok teşekkür ederim, inşallah güle güle harcarım yeni maaşımı. O yabancı beyefendi son derece saygılı bir insan, herkese karşı, herşeye karşı. Yaşlı da bir insan. Yaşlı insanlara karşı normalde zaten çok büyük saygı ve sevgim var. Onu geçen sene daha ilk gördüğüm zaman ona yakın hissetmiştim kendimi, daha görür görmez çok sevmiştim kendisini. Herhalde bundan cesaret alarak da ona o maili atmıştım. O mailden sonra bir saat içinde bana cevabında, yakında oraya geleceğim, bu konuyu yüzyüze görüşmek isterim seninle, bekler misin, olur mu diye sormuştu; ben de çok teşekkür ederim, tabii demiştim. Bir ay kadar sonra da benimle yüzyüze görüşmüştü, sabretmem gerektiğini, beklemem gerektiğini, 2-3 ay belki 4-5 ay geçeceğini ama sonuç çıkmadı diye unuttuğunu düşünmememi, bu konuyla ilgileneceğini ve mutlaka sonuçlandıracağını söyledi ve bana sözleriyle güvence verdi. Ozamanlar kendisinin mevkisi yüksek olduğu halde kendisinde ufacık bir böbürlenme olmayıp, bukadar mütevazi, alçak gönüllü bir insan olduğu için gözümde yüceltmiştim onu; böyle mevkilerde görüp de ender tanıdığım bir insandı çünkü kendisi; benim mailime verdiği değer, konuya ilgisi bana kendisinin nekadar güzel bir insan olduğunu düşündürmüştü. Onu ilk gördüğümden beri hal ve harketlerinde, tavırlarında, konuşmalarında hep bir saygı, asalet hissettim; yüzünde herzaman tatlı bir tebessüm vardı. Onu tanıdığımda böyle bir insanla çalışmak ne kadar güzel birşeydir, onunla çalışmayı nekadar isterdim diye düşünmüştüm. Hatta işyerinde ki departman arkadaşlarım onu sevdiğimi anlamış olacaklar ki bana “amcan geldi İlknur” diye takılıyorlar şimdi nezaman gelse Türkiye ofisine kendisi. Takılsınlar, ben sadece gülümsüyorum onlara. Mailinizde kangal köpeğinin yalnız kalmış kuzuları emzirmesi beni de çok duygulandırdı Sabri amca. Hayvanlar bile bukadar hisliyken; dediğiniz gibi çocuklarını emzirmeyip mama veren insanlar var hayatta; bana nekadar saçma geliyor böyle şeyler. Allah’ın en üstün olarak yarattığı insan nasıl böyle düşünüp de fiziksel görüntüleri bozulmasın diye çocuğunu emzirmez! Bunu aklım almıyor. Gerçekten okadar üzücü ki! Oysa okadar değer verdiği beden bir gün çürüyüp gidecek; insan sadece içindeki ruhtan ibaret değil mi neticede! Herşey yok olup gittiğinde geriye kalan sadece o ruh olmayacak mı! Ozaman neden peki görüntüye bukadar önem! Bunu anlayamıyorum. Dünyada böyle insanlar olduğuna inanmak istemiyorum. İnsan kendi içinden dünyaya gelen dünyanın en güzel varlığını görüntüm bozulacak diye nasıl emzirmemeyi aklından geçirebilir, bunu nasıl yapabilir! Bu çok üzücü Sabri amca. Gerçekten herşey saygı ve sevgiyle güzel. Saygı ve sevgiyle ellerinizden öpüyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :