8.3.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, çok önemli bir konuya değinmişsin. Sabır, iyi güzel, çok kıymetli bir haslet. Yalnız ince bir nokta var burada. Herşeye mi sabır, her zaman mı sabır, yoksa başka türlü halledilecek meseleler var mıdır? Şimdi bunu görelim. Peygamber Efendimiz bir Hadis-i Şerifinde “Haksızlıklar karşında susan dil şeytandır” buyuruyor. Vatan toprakları tehlikeye girdiği zaman canını dişine takarak mücadele etmek farz mıdır? Daha böylece yüzlerce misal verebiliriz. Mesele nerede sabredilecek, nerede aslan gibi kükreyerek mücadeleye girilecek? Önemli olan bu ince ayrımı bulabilmektir. Ermeniler bir kaç yıl evvel Azerbaycanın en güzel, en verimli bölgesine saldırdılar. Azerilerin kadın, erkek, genç, ihtiyar demeden canlarını dişlerine takarak vatanlarını savunmaları gerekirken onlar tabanları yağlayıp kaçtılar. Aradan kaç sene geçti, o topraklarını geri almak için hiçbir mücadeleye girmediler. Bunu asla kabul edemiyorum. Bu kesinlikle sabretmek değildir. Sabrın yeri ayrı, mücadelenin yeri ayrıdır. İnsan hasta olur, kendisini tedavi ettirir, canını dişine takar iyileşmeye gayret eder. Hastalandım diye ben tedavi olmam, doktora gitmem, ben sabırlı insanım dersek olur mu? Böyle yaparsak hata etmiş olmaz mıyız? İslamda tedavi olun emri vardır. Ama tedaviye rağmen, bütün gerekenler yapıldıktan sonra yapacak birşey kalmamıştır. O zaman sabırla, beklemek gerekir.  Yerine göre mücadeleden, dövüşten kaçmak ödlekliktir, korkaklıktır. Affedilmesi mümkün olmayan bir durumdur. Yüce Peygamberimiz gün olmuş savaşmış, hem de ordunun en önüne, en ön safına geçerek aslanlar gibi savaşmıştır.

Tahammülde bir dişini sıkma, bir zorlanma vardır. Oysa gerçek sabırda en büyük zorluklar şerbet gibi içilir. Gönül hoşluğuyla, tatlılıkla, güzellikle bir güzel birleşme vardır. Tahammül başka, sabır başkadır. Sabırda “Haktan gelen şerbeti içtik elhamdülillah” düşüncesi yatar. Tahammülde zorla diş sıkılır. Bunlar aynı şeyler değildir. O nedenle dikkat etmek gerekir.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan