Sayın”Gönül Dostu”,

18.3.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailinde birçok önemli konuya değinmişsin. Beşeri münasebetler o kadar önemli ki mutluluğumuz veya mutsuzluğumuz buna bağlı. İntihar etmek üzere bir kimseyle konuşsak onun çevresindeki insanlardan birçok kereler kırıldığını, incindiğini, gücendiğini görürüz. Bunlar üst üste gelince o zavallı kardeşimizin dengesi bozuluyor. Hayat anlamını kaybediyor. Ve intihara karar veriyor. Yunus Emre

“Bir kez gönül kırdın ise

Bu kıldığın namaz değil

Yetmiş iki millet dahi

Elin, yüzün yumaz değil.”

diyor. Kalp kırmak, cinayetle eşdeğerdir. Bu nedenle yaşadığımız sürece kimsenin kalbini kırmayalım. Çok dikkatli olalaım. Her gece yatarken ellerimi açar dua ederim. “Allah’ım” derim, “doğduğum andan şu ana kadar, ne kadar insan, hayvan, bitki, eşya ve cemadat kalbi kırmışsam önce Sen’den, sonra onlardan özür dilerim, af dilerim. Allah’ım, onların da beni affetmesini nasibeyle”. Bu dünya da bir gül gibi yaşayalım, öyle göçelim. Hayat, öyle güzelliklerle dolu ki tek istisna olmadan herkesin içinde iyi, güzel, temiz, asil bir taraf var. Biz insanların o tarfını görmeye çalışalım. O tarfına seslenelim. Göreceğiz ki insanlar hiç de söylenildiği gibi kötü ve çirkin değil. Öyle görünen insanların iç dünyalarında açılmayı bekleyen nice tomurcuklar var. Unutmayalım ki güzel gören güzel düşünür. Güzel düşünen hayatından zevk alır. Hepimiz Beethoven’in 9.. Senfonisinde olduğu gibi ellerimizi açıp dua edelim: “Birleşiniz insanlar, kardeş gibi olunuz” diyelim. Tek istisna olmadan insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşyasıyla bütün kainatı Muhammedi bir aşkla kucaklyalım. “Aşk gelicek, cümle eksikler biter” diyelim, “Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz” diyelim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :