Sayın Süleyman Bey,

25.3.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, size kendi hayatımdan bir hatıramı anlatayım. 1969 senesinin mart ayında babam Hakka göçtü. Rahmetli annem yalnız kaldı. Hastaydı. Romatizmaları çok ileri bir durumdaydı. Eşime dedim ki “Rana, Yenimahalleye gidelim, yalnız kalan annemi bize davet edelim”. Rahmetli eşim “Peki” dedi. Gittik, bize getirdik annemi. Onlara dedim ki “Biriniz beni doğuran annem olarak, biriniz hayat arkadaşım olarak yeni bir yaşama başlıyoruz. İkiniz de bana Allah’ın emanetisiniz. Size sevgi, saygı göstermek benim en asli görevim. Ama siz de birbirinize sevgi, saygı göstererek güzel bir örnek olmalısınız. Bir ihtilaf çıkarsa ben taraf olamam. Ne eşimi, anneme, ne annemi eşime feda edemem. Her zaman olduğu gibi benim görevim doğruya doğru, eğriye eğri demek olacaktır. Şükürler olsun iki taraf da en güzel bir şekilde ilişki kurdular, karşılıklı sevgi ve saygı ile birbirlerine destek oldular.

Çevreme bakıyorum, tuhaf bir durum görüyorum. Ya annelerin hakkı yeniyor, ya gelinlerin. Neden böyle olsun? Neden takım tutar gibi taraflardan birini körü körüne tutalım? Buna ne gerek var.

Çok değerli Süleyman Bey, bilmem ne demek istediğimi anlatabildim mi?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :