İyi akşamlar Sabri amca;

Bugün bayağı geç geldim eve. İşyerinde mesaiye kalındı. Müdürümüz hepimizi toplayıp bir toplantı yaptı ve istediği bazı şeylerin Cuma gününe yetişip yetişmeyeceğini sordu; bana göre yarın tam gün zamanımızı iyi kullanarak çalıştığımız taktirde yetişilecek birşey ama departmandaki diğer dört arkadaştan ikisi bugün mesaiye kalmamız gerektiğini söyledi; bizim departmanda benden başka evli, belli saatte eve giden, ev düzeni olan birisi yok; oyüzden canım sıkıldı çok. Çünkü servis de beklemeyecekti; kendi imkanlarımızla gidecektik. Ben de birşey diyemedim ve gereksiz olduğunu düşünsem de mecburen kaldım ben de şirkette. Halbuki eşimle konuşmuştuk, onunla birlikte ona yeni bir takım elbise almaya gidecektik iş çıkışı buluşup. Sonra çalışmaya başladık şirkette; sonra baktım kalalım diyen o kişiler gayet rahatlar, gülüp konuşuyorlar, şakalar yapıyorlar, sigara içmeye dışarı çıkıyorlar; oysa ben bir an önce bitirip gideyim evime diye yerimde sessiz sedasız çalışmaya çalışıyorum; çünkü biran önce evime gitmek, eşimi görmek istiyorum... Çok canım sıkıldı, çünkü boşa kalındı işyerinde bana göre. Yarın normal mesai saatinde yapılacak işimizi yapmak için hem akşamki saatlerimizden çalındı, hem de kısacık zamana sıkıştırılmaya çalışıldı. Üstelik yarın boş zamanımız olacak bu nedenden ötürü de. Hem canım sıkıldı, hem de eşimle birlikte gidemedim ona yeni bir takım almaya.  Eşime söyledim o gidip beğenip alsın diye; çünkü yarına gerekiyordu bu takım ona. Sonra eve geldim ben, daha sonra da eşim geldi. Çok güzel bir takım elbise almış; inşallah Allah iyi günlerde giymesini nasip eder. Bunu seçerken onun yanında olamadığım için üzüldüm. Bazen insanları hiç anlayamıyorum Sabri amca. Ben işyerinde hep karşımdakini düşünerek hareket ederken, hep onlara yardım ederken, onların hepsiyle ilgili iyi insanlar diye düşünüp onları severken, bazen öyle şeyler yapıyorlar ki üzülüyorum.

Güzel bir akşam geçirmenizi diliyor, mübarek ellerinizden saygı ve sevgiyle öpüyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :