Çok Kıymetli Babacığım,

İnsanlara hizmet etme ve insanlarla dostluk kurma konusunu düşünüyorum bir süredir.

      Eskiden bazı kimseler sadece selam vermenin ve almanın güzelliğini yaşayabilmek için dışarı çıkarmış.Bu davranışın altında insanlara duyulan sevgi ve dostluk hissi vardır kuşkusuz. Her bir yaratılanla "bile" olabilmek isteği de denilebilir mi bilemiyorum? Alışveriş yaparken, parkta otururken,yürüyüş yaparken verilen sıcacık bir selamdan çıkan sevgi ışınları bütün bir kainatı sevindiriyor ve bir bumerangın geri dönüşü gibi bize geri dönüyor. Aynı şekilde yapılan bir dua da ,o kişi bizim dua ettiğimizi bilmese bile (ki hissettiğine inanıyorum) o kişide bize karşı müspet duygular uyandırıyor. Parkta oturan tanımadığımız bir kimse belki de hayatta yapayalnız olduğunu düşündüğü bir anda sıcacık bir gülümsemeyle verilen bir selamla hayata yeniden bağlanıp,hayata daha müspet duygularla bakabiliyor.Sıcacık bir selamla nice güzel dostlukların temeli atılabiliyor.İçten gelen sıcacık ,tertemiz duygulara kimse bigane kalamıyor.O zaman herkes bizimle dost,herkes bizim yanımızda oluyor.İnsanlarla ilişkilerim bozulmaya başladığı zaman derhal davranışlarımı gözden geçiriyorum.Acaba "kime karşı,ne yaptım" diye .Çünkü hayata nasıl seslenirsem ,yankısının aynen geri döndüğünü düşünüyorum. Bizler "bana ne başkalarının mutlu olmasından" dediğimiz zaman aslında kendi kendimizi mutluluktan mahrum etmiş oluyor, kendi elimizle mutluluk kapımızı kapatıyoruz. Başka insanların mutlulukları, mutluluğumuz olduğu zaman bizim için her gün düğün bayram, başkalarını "el" olarak gördüğümüz müddetçe her şey bize yabancı, herkes başka biçimde görünüyor. Bu devirde herkes sürekli bir savunma pozisyonunda ,gardını almış bekliyor. Aslında hepimiz bir parça sevginin susuzluğu içinde kıvranıyoruz ama birbirimizden bunu esirgiyoruz nedense?

      İnsanlara hizmet aşkıyla yanıp tutuşan bir insan daima "acaba şu anda benim ilgime, sevgime, yardımıma ihtiyacı olan biri var mı ?" diye düşündüğünde ve insanlara "acaba nasıl faydalı olurum?" derse önüne daima hizmet etme fırsatları çıkıyor. "Halka hizmet Hak'ka hizmettir" diyen bir insanın eli boş dönmesi mümkün değildir. Bizler yaptığımız her hizmette yalnız Allah rızasını gözettiğimizde de hayal kırıklığı yaşamıyoruz. Çünkü yapılan hizmet karşılıksız yapılmıştır. Allah'ın izni ve yardımıyla yapabildiğimiz bir iyilik nedeniyle insanların bize kendilerini borçlu hissetmeleri nedeniyle huzursuzluk hissederim. Çünkü o yardımı yapan,yardıma vesile olan  kişi değildir diye düşünüyorum. Sadece oturduğumuz yerde, başkalarının iyiliği için dua ederken bile hizmet etmiş oluyoruz. Bir insana "Öğretmen Leman Hanımın Hikayesi"ni anlatarak o kimsede geleceğe dair bir bilinç uyandırarak da hizmet etmiş oluruz diye düşünüyorum. Hizmet deyince eskiden, yalnızca insanların hizmetine sunulan hanlar, hamamlar, medreseler... kısaca maddi imkanlarla yapılabilecek hizmetler gelirdi aklıma. Ama artık öyle düşünmüyorum tabii. Bütün maddi kısıtlamalara rağmen hizmet sahası bugün daha geniş.Herkesin büyük büyük hedefleri var hizmet hususunda . "Efendim bana büyük ikramiye çıkarsa okul yaptıracağım, evsizlere ev alacağım" gibi. "Çok veren maldan az veren candan" diye bir söz söylenir.Halbuki daha yakınlarımızda büyük ikramiye çıkmadan da yapabileceğimiz neler vardır kim bilir? Bu konuda siz ne buyurursunuz Sevgili Babacığım.

     Siz yalnız yazılanları değil yazılamayanları da okuyabilecek büyük bir insansınız. Yazarken yanlış bir söz etmişsem şimdiden özür dilerim.Sizin boyanızla boyanabilmek en büyük dileğim. Çünkü sizi çok seviyorum. Hizmet edenlerden olabilmem için hayır dualarınızı bekliyorum gül kokulu Babacığım. İnşallah nice uzun yıllar ışığınız sağlık ve huzur içinde  kainatı aydınlatır. Sevgi, saygı ve hürmetlerimle mübarek ellerinizden ve ayaklarınızdan öpüyorum sevgili Babacığım. Bütün site mensubu kardeşlerimi de en içten sevgi ve saygılarımla selamlıyorum.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :