Değerli Hocam, Sizi, Sevgili Çiğdem Hanım'ı ve tüm gönül dostlarını sevgiyle selamlarım... Dün televizyonda dinleyip öğrendiğim, bugün de internette araştırdığım, beni çok duygulandıran ve düşündüren bir konuyu sizlerle paylaşmak istiyorum. Prof. İlknur Güntürkün Kalıpçı’nın konferans metninden yapılan alıntıyı sizlere aktarıyorum: “Tarih, Atatürk’ü ağlarken çok ender tespit etmiştir. 25 yıllık araştırmacıyım, 7 tespitim oldu. İlki, Çanakkale’de topçu atışımız başladığı sırada döktüğü gözyaşıdır, bir diğeri ise iğde ağacı.” Zamanın Ankara’sı… Kurak, çorak bir köy. Çankaya’dan meclise gelen yolda tek bir iğde ağacı varmış. Atatürk, o iğde ağacının önünden her geçişinde arabasını durdurur, iner ve o iğde ağacına selam verirmiş. Ona şaşkınlıkla bakan çevresindekilere de, “O yediğim meyvenin, sığındığım gölgenin, soluduğum havanın bir neferi. En az diğer neferler kadar bunun da selama hakkı var” dermiş. Bir gün yine yanında bulunan arkadaşına tam ağacını gösterecekken, bir de bakıyor ki ağaç yok. “Ne yaptınız bu ağaca?” diyor, “Paşam, yolu genişletmek için mecburen kestik” diyorlar. “Yahu, bir tek bana sorsaydınız, bu ağacı kurtaracak bir yolu mutlaka bulurdum” diyor. Arabasına biniyor ve şoförünün, arkadaşının gözünün önünde hüngür hüngür ağlamaya başlıyor. “Bir tek iğde ağacı için mi dersiniz? Hayır. Çok zor kurtardığı bu toprakların da, o topraklarda yetişen bu iğde ağacının da sorumluluğu onun üzerindedir, onun için. Galiba inanılmaz ray projesini de o gün düşünmeye başladı. ‘Bir daha böyle bir şeyle karşılaşırsam nasıl müdahale edebilirim’ diye.” diyor Prof. İlknur Güntürkün Kalıpçı. Yıl 1930. Atatürk Yalova köşkünde. Bir bahçıvanın koca bir çınarı kesmek üzere olduğunu görür. “Yahu” der, “sen hayatında hiç böyle bir ağaç yetiştirdin mi ki, kendini kesmeye muktedir görüyorsun?”. “Paşam, ağacın kökleri köşkün temelini kaldırdı. Ya köşkü kaybedeceğiz, ya ağacı keseceğiz” der bahçıvan da. Atatürk, bir an düşündükten sonra, “Gerekirse köşkü ağaçtan uzaklaştırırız” der. İstanbul’daki köprü altındaki tramvay raylarını Yalova’ya taşıtır. Köşkü hiç yıkmadan olduğu gibi tutarak kendisi de kazma kürek temelini kazar ve köşkün altına tramvay raylarını döşeyerek köşkü ağaçtan 4 metre 80 santim kenara çekerek, günümüzde de sağlam duran çınar ağacını kurtarır. Değerli Hocam, gül ellerinizden öpüyor; güzel bir gün geçirmenizi diliyorum. Sevgilerimle, Gül Uçar

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :