Sabri Amca,

Siz her zaman "Herkes bizi sevmek zorunda degil." dersiniz. Peki, biz herkesi sevmek zorunda miyiz? Bazi insanlar var; davranislarinda bariz bir fenalik yok ama sanki hissi dalgalar sebebiyle onlari sevemiyoruz. Sevmeye calissak da tabiri caizse bir seyler bizi iğneliyor. Bu durumlarda ben sevemedigim icin kendimi suçlu buluyorum ve uzuluyorum. Ve sevemedigim icin davranislarim da cok dogal olamiyor. Sanki daha cok acik arama ve sevgisizligimi hakli cikarma pesinde yakaliyorum kendimi. Buna da uzuluyorum. Sevmek icin elimden geleni yapiyorum. Hatta bazen sevdigimi hissediyorum ve ona inaniyorum. Fakat sonra yine ayni davranislardan aldigim ayni elektrik sebebiyle ben istemeden icimde birseyler ona karsi soguyor. Sizce boyle durumlar normal mi? Yoksa ben seytanin oyununa mi geliyorum? Saygilar sunar, tesekkur ederim.

Sabri Amca, Siz teyemmum tasindan bahsetmistiniz. Bununla mecburiyet halinde abdest ve gusul alinacagini soylemistiniz. Eskiden de buyuklerimiz boyle bir tas tasirlarmis. Benim iki sorum olacak: 1. Bu tas ne kadar kucuk ki insan yaninda da tasiyabiliyor? Bu kadar kucuk tasla teyemmum nasil aliniyor? 2. Bu tasin belli bir toprak parcasindan olmasi, Kerbela gibi, daha iyi ya da kotu olur mu? Tesekkurler, saygilar...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :