Çok Değerli Babacığım, Takvim yaprağından okuduğum birhikayeyi sizlerle paylaşmak istiyorum, Yaşlı kadın, missafirlerine süt ikram ederken, Sizler de gelmeseniz kapımı çalan olmayacak, diyordu, Beni ne kadar sevindirdiğinizi bir bilseniz. Kadıncağız, kendisi gibi yaşlanmış ve yıkılmaya yüz tutmuş tek katlı ahşap bir evde oturuyor, eşinin vefatından sonra kendisine bağlanan aylıkla geçinmeye çalışıyordu. Allah bereket versin, zaten pek masrafı olmadığı için o para kendisine yetiyordu. Fakat ihtiyarlıktan da zor gelen ve belini büken "yanlızlık yokmuydu" Yan taraftaki bakkalın çırağı, her gün pencereyi tıklatıp istediği şeyleri getirmesine rağmen,dükkan sahibinden korktuğu için onunla konuşmaya cesaret edemezdi. Kadıncağız böyle zamanlarda unutulmuşluğunu daha fazla hisseder ve kendisine sık sık uğrayan vefalı misafirlerini beklemeye koyulurdu. İşte o misafirler yine gemiş ve ikram edilen sütü içmeye başlamışlardı. Yaşlı kadın, onlara her zamanki yerinde duran sararmış resmi gösterirken: Rametli eşim, oldukça uzun boyluydu, dedi. Onun yanındaki ise oğlumdur. Bu resmi çektirdiğimizde üç yaşındaydı. Doktor olup yurt dışına yerleşecek ve bir daha bizi aramayacak deselerdi kim inanırdı. Misafirler, her gelişlerinde aynı şeyleri dinledikleri için yaşlı kadının sözüne pek kulak asmıyorlardı. Kadın, devam ederek: Benim yanımdaki kıvırcık saçlı ise, kızımdır dedi. O da zengin bir iş adamıyla evlendikten sonra, nedense anacığına vakit ayıramaz oldu. Kadının nemli gözleri duvardaki resme takılı kalmış, misafirleri ise sütlerini bitirip ayağa kalkmışlardı.Misafir yavru kedicikler arka arkaya döşemedeki kırık tahtaların arasından geçerek gözden kayboldular. Hürmetle ellerinizden öperim.

Ailecek sizden hiç bir zaman kopmamak dileğimle. Selam, Sevgi ve hürmetlerimi sunarım.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :