Sayın Ahmet Yılmaz,

6.5.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bu duyguları zaman zaman herkes yaşamıştır. Çünkü hepimiz dünyaya imtihan için geldik. Bundan uzak olan hiçkimse yok. Nefis, şeytan bizi yanıltmakla görevli. Ama şu şekilde, ama bu şekilde. Bizim görevimiz de onların oyunlarına gelmemek. Yoksa Galatasaray karşısındaki Fenerbahçeden ne farkımız kalır? Taraftar, kahroluyorken onlar inanılmaz bir duygusuzluk, nobranlık içinde topa vurmak bile istemiyorlardı. Fenerbahçe taraftarını kahreden ne mağlubiyet, ne de şampiyonluğu kaybetmek oldu. Bunlar normal şeyler. Ama o ezilişi yok muydu? Galatasaraylıların ayaklarının altında paçavra gibi oluşları yok muydu? İşte bu unutulmaz bir acı oldu. Allah, kimsenin başına vermesin. Yoksa mağlubiyet çok normal. Çıkarsın sahaya, takır takır futbolunu oynarsın. Ama galip gelirsin, ama mağlup olursun. Ama o ayaklar altında eziliş oluş yok mu...

Kıymetli yavrum, bizim görevimiz son nefesimize kadar nefsimizin oyununa gelmemek için mücadele etmek olacak. Yüce Peygamberimiz gece yatarken dua edermiş, “Allah’ım beni bir an, bir andan da kısa bir zaman nefsime bırakma” buyururmuş. Ne demek istediğimi anlıyorsunuz.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :