Sayın Çiğdem Seçkin Gürel,

9.5.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, son derece önemli bir konuya değinmişsin. Ne yazık ki toplumumuzda yanlış bir kanaat gittikçe yayılıyor. Olgunluğun, kemalin ifadesi olarak her olay karşısında el ovmayı, herşeyi kabullenmeyi, her konuda tolerans göstermeyi bir marifet sayıyoruz. Çok yanlış, çok sakat bir anlayış. Bunu hergün işittikçe, örneklerini gördükçe üzülmemek mümkün mü? Değerli yavrum, beş yaşında bir çocuktum. Birgün anneme sordum, “Anne”, dedim, “okuduğum dergide ‘evliya’ diye bir kelime geçiyor. Bu ne demek?” Onun üzerine annem bana bir hikaye anlattı. Onu ömür boyu düşündüm. Bir gün bir çocuk babasına sorar aynı soruyu. Babası “Gel yavrum” der “gidip görelim”. Beraber bir kasaba giderler. Babası istediği et söyler. Kasap hazırlar, verir. Babası çok sinirlenir. Paketi alır, kasabın başına atar. “Ne biçim et verdin”, der. “ayıp değil mi? Müşteriye böyle mi davranılır?” Kasap, özür diler, “Peki, efendim” der, siz sinirlenmeyin, üzülmeyin. Ben yeniden hazırlarım. Tekrar hazırlar, verir. Babadan aynı reaksiyon. Acı sözler, hakaretler. Tekrar kasap “Siz üzülmeyin efendim” der, “ben, yeniden hazırlarım.” Böyle böyle bir koyun berbad olur gider. Onun üzerine adam çocuğa döner, hiddetle “Gel oğlum,” der, “bu adamla alış-veriş yapılmayacak.” Oğlunun elinden tutar, dışarı çıkarlar. Kasap tekrar tekrar özür diler, “Sizin memnun edemedim efendim. Yine buyurun, inşallah o zaman istediğiniz eti veririm”. Çocuk hayretler içindedir. “Babacığım” der, “herhalde dergide okuduğum evliya bu kasap amca. Ne kadar olgun insan”. Adam, “Acele etme yavrum” der, beraber bir karpuz sergisine giderler. Adam sergi sahibine “Bana çok güzel bir karpuz ver. Önce keseceksin, bir parça yiyeceğim. Tadına bakacağım, rengine bakacağım. Beğenirsem alacağım.” Onun üzerine karpuzcu, “Bana bak arkadaş” der, “ben kasap değilim. Ben karpuzumu rezil etmem. Bir tane seçersin, beğenirsin. Parasını verir, adam gibi alırsın. Yoksa sana berbad ettirilecek karpuzum yok”. Adam, “Sen bilirsin” der, oğlunun elinden tutarak çıkarlar. Yolda çocuk babasına “Babacığım” der, “bu karpuzcu ne kaba bir amca. Nerde deminki kasap amca, nerde bu”. Onun üzerine baba, “Hayır evladım” der, “işte hakiki evliya budur. Hayat karşısında insanlar karşısında gereken tavrı alır”.

Rahmetli annemin anlattığı bu hikayeyi ömür boyu düşündüm. Beni hep etkiledi. Bilmem ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum?

Yeni maillerini bekler, selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :