Sayın Şemsettin Bey,

12.5.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bir ev düşünün. Bir kimse arkadaşlarını yemeğe davet ediyor. Tabi herkes ziyafet heyecanıyla aç geliyor. Oturuluyor, hal, hatır soruluyor. Sonra bir hikaye anlatmaya başlıyor ev sahibi. Yarım saat, bir saat, iki saat geçiyor, hikaye bitmiyor. Gelen misafirler açlıktan bayılacak hale geliyorlar. Ama hikaye devam ediyor. Şimdi içinde yaşadığımız çok zor günlerde varoluş, yokoluş çizgisindeyken İstiklal Harbinden daha zor şartlarda yaşarken her işi bir tarafa bırakıp onun bunun imanının tartışmasını yapmak Allah aşkınıza bir iş midir? Ne biliyorsunuz kardeşim falancanın veya filancanın imansız gittiğini? Veya imanlı gittiğini? Bu sizin vazifeniz mi? Nice müslüman olmuş, fakat çevresinin korkunç taasubu yüzünden özellikle ailelerine bir zarar gelmesin diye bunu açıklamamış insanlar varken... Yapmayın Allah aşkınıza. İnsanı çıldırtmayın. Acaba biz imanlı gidecek miyiz, bunu düşünelim. Başkalarının yakasını bırakalım. Yarın “din gününde” bize onun bunun hesabı sorulmayacak. Kendi hesabımız sorulacak.

Değerli kardeşim, bu konular beni fevkalade üzüyor. Ben yetmiş dört yaşında çeşitli hastalıkları taşıyan bir ihtiyarım. Evimin içi eczane gibi. Tek amacım son günlerimde insan kardeşlerime faydalı olmak. Çünkü insanları çok seviyorum. Onlara yardımcı olmak istiyorum. Onların dertlerine ortak olmak, gözyaşlarını paylaşmak istiyorum. Lütfen Allah’ın işine karışmayalım. Allah’ın işini Allah’a bırakalım. Kainatın en büyük şairi Yunus Emre

“Hiç kimse bilmez bizi

Biz ne işin içindeyiz”

diyor. Bana yarın Allah’ın huzuruna çekildiğimde filancanın imanı var mı yok mu diye sorulmayacak. Akıllı bir insan pazara gittiği zaman evinin ihtiyacı neyse onu alır. Hiç işine yaramayacak şeyleri ıkına ıkına evine taşımak ne dereceye kadar akıl işidir? Osmanlılar 1453 yılının Mayıs ayında İstanbul’a girerken Bizanslı din alimleri meleklerin cinsiyetini tartışıyorlardı...

Akşam taksiyle eve dönüyordum. Şoför tertemiz, bembeyaz, nur gibi bir Anadolu çocuğu idi. Sohbet ediyorduk.

“Türkiye bir batağa girdi. Bundan nasıl çıkacağız? Bunu düşündükçe uykularım kaçıyor. Ne yazık ki birçok insanın umurunda bile değil.” dedi ve ağladı. Ah Yarabbi, bugün memleketin dertleri hergün biraz daha büyüyerek ortada iken biz nelerle uğraşıyoruz. Allah, cümlemize akıl, fikir, iman nasibetsin...

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :