Sayın Çiğdem Seckin Gürel,30.06.2006 tarihli mailinizi aldım.Her zaman olduğu gibi son derece önemli, güncel,hayati bir soruna değinmişsiniz.Aslına bakarsanız sorun kelimesi hafif kalıyor.Bana göre, cağımızın en büyük,en berbat, en üzücü olayı.Nerye giderseniz gidin,bir iğrenç gürültü(sözümona müzik) ile karsılasıyorsunuz.Restorantlar,cafeler,gazinolar,diskotekler,parklar,bahceler,sımarık zenginlerin saskın ve saygısız cocuklarının arabaları, dejenere ailelerin evleri,işyerleri,hep bu kulakları sağır edici,sinir sistemini altüst edici,berbat,iğrenç,tiksindirici gürültü ile dolu.İş,sadece sinir sisteminin bütün ruhsal yapının bozulmasıyla kalmıyor.Son bilimsel arastırmalara göre,bu çirkin gürültüden beyin hücreleri birer birer ölüyor ve bu durumun ne tedavisi ne telafisi mümkün.Yazık değil mi...İnsanın içi parcalanıyor.Bırakın baskalarını, bu durumda en büyük kötülüğü insan kendine yapıyor.Hiç kimse bu durumlarda insanın kendine yaptığı fenalığı bir baskasına yapamıyor.Ama ne yazık ki adına psikolog, psikiyatrist, pedagog, eğitimci denilen kimselerden çıt cıkmıyor.Keza adına arabesk denilen,insanı bedbinliğe,karamsarlığa götüren,yasama sevincini söndüren o sözümo9na müziğe karsıda kimseler sesini cıkartmıyor.Sanki insanların üzerine ölü toprağı serpilmiş.Bir felakete doğru koşar adım gidiyoruz.Kimsenin kılı kıpırdamıyor.Ne diyelim bizde basımızı önümüze eğiyor üzüntü içinde birşey yapamamanın ızdırabı içinde ağlıyoruz.Selam , sevgi ve saygı ile...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :