Değerli Efendim, Değerli Dostlar,

Rahmetli Abdullah Yüce’nin okuduğu şarkılardan birinde şu acı haykırış vardı.

“Hiç mi gülmeyecek benim de yüzüm?

Yaş bitti; kan doldu her iki gözüm!

Dilim de kurudu; son bir çift sözüm:

Hem yetim, hem fakir hem de öksüzüm!”

Gerçekten, bâzen insanın böyle haykırası geliyor!! Ancak, şarkılarda olduğu gibi “Ben küskünüm feleğe!” diyerek feleğe hitaben değil!! İnsanoğluna hitaben!!

Bâzen dayanma gücümüzün sınırları gerçekten insanlarca zorlanabiliyor.. Hem de en yakınlarımız tarafından…

Çok hırpalandığımı düşündüğümde ve mecalsiz düştüğümde Abdullah Yüce gibi feryat ediyorum.. “YâHû!” diyorum; “Hep iyiyi güzeli ben mi hatırlatacağım size?? Hep hakkı ve sabrı size ben mi tavsiye edeceğim.. Siz hep olumsuzluklardan şikâyet edeceksiniz; bana  hep gam yükü-dert  küpü olmak mı düşecek??? Yeter “Yâ Hû” insaf edin!”

Efendim, bütün bu girizgâh hep o saygıdeğer Fransız asıllı eczacı hanımefendi yüzünden…

Çünkü -Cenâbı Allah ona güç kuvvet versin- öyle ağır bir yükü öylesine bir kudretle taşıyor ki, bu nevi yüklere zerre miskal âşina olduğumu varsayarak kendileri karşısında –hayranlıktan- hayrete düştüm. Herhalde, bir hazreti insandan bahsediyoruz!? “Herkes çok daha iyi de ondan” diyebilmek ne kelime!!!!

İşte, böyle ihtişamlı örnekler karşısında insan, meleklerin Hz. Âdem’e neden secde ettiğini sanki daha iyi kavrıyor.. “Melek gibi insan” demek bile hata oluyor..

Sadede geldiğimizde, aslında ve aslında hırpalandığımı düşünerek –kuvvetle muhtemel- ben de hata ediyorum. Çünkü, şunu biliyor ve hatırlıyorum… Peygamberimiz  bir tarafdan “benim bildiklerimi bilseydiniz; çok ağlar az gülerdiniz” buyururken; diğer taraftan insanların en mütebessimi olarak biliniyor… Çünkü………..

“HERKES DAHA İYİ DE ONDAN!!!”

Selam, Sevgi ve Saygılarla,

Kardan Adam

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :