Saygideger Sabri Amca,

Benim bir uzuntum var: Ailemi cok sevemiyorum. Onlarla aramda hep bir mesafe, hep sogukluk, hep guvensizlik... Nedeni, annemle babam arasinda yillarca suren ve biz cocuklari cok mahcup eden, zaman zaman hayata kusturen kavgalar. Ikisinin de bu kavgalardan sahsiyeti cok yara aldi. Uzun zamandan sonra bir sevincle yurt disindan annemi aradim. Sesimi duyar duymaz o yersiz aglamalarindan biriyle karsilastim ve buz kestim. Annemin cok ve anlasilmaz aglamalari meshurdur zaten. O bunlarin sefkate ve yumusak kalplilige yormak cabasinda ama etraftan asla oyle algilanmiyor. Bir yandan bunlari dusunurken bir yandan da annemin duygularina istirak edemedigim icin uzuldum, utandim. Keske ailemle candan, cigerden bir bagim olsaydi diyorum bazen cunku bu halimiz gunahmis gibi geliyor. Ne yapayim ki, durumlari iyiye gitmiyor ve ben de cozumu bu sekilde mesafeli durmakta buluyorum. Yoksa kotulukleri bize de bulasiyor. Benim durumumda olan evlatlar kotu evlat midir acaba? Kendim manen zarar gormeyecek sekilde nasil daha yakin bir evlat olabilirim? Tesekkurler, selamlar...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :