Sayın Onur Bey,

12.6.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bu maili gönderdiğin iyi olmuş. Boş yere hayatını ıstırap içinde geçiriyorsun. Kendileri yanlış yetişmiş, sevgiye, saygıya, ilgiye özlem içinde hayatlarını sürdüern iki zavallı insanın sefil, perişan hayatı seni niye bu kadar üzüyor? Sana ne onlardan? Haddi zatında onları açlıktan ölmek üzere olan iki zavallı olarak kabul et. Onlara sevgi göster, saygı göster, onlara mütemadiyen hayır dua et. Gerçek insanlık budur. Bize düşen budur. Hayat budur yavrum. İnsanlardan ne kadar ne kadar zulüm, kötülük, anlayışsızlık görsek de bize düşen onlara herşey rağmen sevgi, saygı göstermek, hayır dua etmek, onları bağışlamaktır. Eğer, adam olmak istiyorsak onlar gibi zelil, aşağılık durumlarda kalmak istemiyorsak buna mecburuz. Lütfen, hemen karar vermeyin. Düşünün, daha çok düşünün. Hayatta yücelme, büyüme, güzelleşme böyle olur. İyiyi, mükemmeli herkes sever. İş, kötüyü de sevebilmededir. Madem ki her zerreden zikreden Allah, her sıfatta mevsuf olan Allah. Acaba o Yüce Allah niye senin karşına böyle bir ana baba çıkardı? Onların kızılacak bir tarfları yok ki. Onlar yaşadıkları çağın, toplumun, ailenin tesiriyle öyle kötü yetişmişler ki onlardan tiksinmeyi bırak, iğrenmeyi bırak, küfretmeyi bırak. Onları içinde yaşadıkları fare deliğinden çekip, çıkar. Allah rızası için, onlara el uzat. Onlara yardım et. Onlara sevgi göster, saygı göster, ilgi göster. Onlara insan olduklarını hissettir. Onlar, insanlık mertebesinde değil, hayvanlık mertebesinde bile değiller. Öyle görmüşler. Onların yaşadıkları hayat utanç verici. Ama,bize bizen düşen görev görev onlardan tiksinmek değil, oları çekip kurtarmak.

Kıymetli yavrum, seni anlıyorum. Istırabına saygı duyuyorum. Mailini ağlayarak okudum. Ama, biraz derine inerek düşünelim. Bu, yaratıklar senin karşına niçin çıktılar? Bundaki ilahi hikmet nedir? Lütfen, onu çözmeye çalış. Amaç, senin yetişmen, tekamül etmen, olgunlaşman, hazret-i insan olman. Vaktiyle Lokman Hekim çevresinin en edepli, en zarif, en güzel insanıymış. Ona sormuşlar, “Efendim” demişler, “bu makama, bu güzelliğe asıl ulaştınız?” Lokman Hekim gülmüş, “Yavrum” demiş, “çevremdeki negatif insanlara baktım, onların hallerini inceledim, onlar ne yaptıysa ben aksini yaptım. Onlar aptalca, sersemce, manyakça içlerini kin ve nefretle doldurmuşlardı. Ben, içimi sevgiyle, saygıyla, edeple, incelikle, hizmet aşkıyla doldurdum. Mesele bundan ibaret”.

Evet yavrum, yarın ilahi mahkemede Allah’ın huzuruna çıkacağız. Herkesin hesabı kendinden sorulacak. Bize ne başkalarından? Siz, lokantada yemek yerken çevrenize bir bakın. Her masanın hesabı oraya gidiyor. Hayat böyle yavrum. O masadakiler ne yerlerse, ne içerlerse onun hesabını kendileri veriyorlar. Ben sizin kısa bir süre sonra hazret-i insan makamına ulaşacağınıza bütün kalbimle inanıyorum. Bunu şimdiden görür gibiyim.  Allah’ın huzurunda size söz veriyorum. Elimden gelen maddi, manevi her fedakarlığı yapmaya hazırım. Yirmi dört saat emrindeyim. Gel, el ele verelim, bu sevgisizlik bataklığından çıkalım, kurtulalım. Bunun en kolay metodu vermeyene vermek, sövene güzel söz söylemek, beddua edene hayır dua etmek. Unutma ki yavrum, sevgi bütün kirleri yakan bir ateştir. Gel, içimizi sevgiyle dolduralım. Biz de Yunus gibi

“Aşk gelicek, cümle eksikler biter”

diyelim. İçimizdeki aşkı hergün biraz daha büyütelim, büyütelim, öyle büyütelim ki onun içine girmemiş yeryüzünde bir tek insan, bir tek hayvan, bir tek bitki ve birtek eşya kalmasın. O zaman biz de Yunus gibi

“Gelin tanış olalım, işi kolay kılalım.

Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz”

diyelim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :