Merhabalar Efendim,dün içim sıkıntıyla doldu. Ne yapıp edip dünya barışına katkıda bulunmalıydım.Ama elim kolum bağlıydı. Bir yazı yazdım  ama yazımı ulaştırabileceğim samimi bir ortam bulmak gerçekten çok güçtü.Sitenizin samimiyetine inandığım için size gönderiyorum.Ben bu yazıya inanıyorum. Eğer sizde inanırsanız lütfen benim yapamadığımı yapın  ulaşması gerektiğine inandığınız yerlere mümkünse İsrail ve ABD yetkililerine ulaştırın.Hürmetlerimle...

                    SAVAŞ YANLILARINA 

    Biliyor musunuz? Gülemiyorum artık. Savaşın ortasında tamamlanmamış gülümsemeler var. Biliyor musunuz? Sevdiğime sevdiğim diyemiyorum artık.Savaşın ortasında sevdiklerini kaybedenlar var.Ve karşımda 12-13 yaşlarında Lüblanlı bir kardeşim, dizlerine vuruyor ,daha önce hiç görmediğim bir acı var gözlerinde kaybettiği babasına ağlıyor ve ben seyrediyorum hiç bir şey yapamadan vicdanım sızlıyor.

   Şimdi o çok kıymetli vaktinizi şu soruya yöneltip biraz düşünür müsünüz? ''- Ya ben Lübnan 'da bir sivil olsaydım.''

   Neden savaşır ki insan;kişisel çıkarlar,hırs,kin ve ego.Yüreğindedir vicdansızların bu hain duygular.Oysa bu hain duyguları yürekten çıkarmak savaş çıkarmaktan daha kolaydır. Yalnız şu var ki, bu insanın kendisiyle savaşıdır.Ve bu savaşı sadece yüreği güçlü insanlar kazanır.Başkasının hayatına son vererek savaşan insanlar ise kendisinden bile korkan zavallılardır.Kendisiyle savaşamayan, kendinden korkan bir insan ,söyleyin,milyarları katletsede yine kaçmayacak mı kendinden.

   Eğer hepimiz çıkarıp atarsak bu hain duyguları yüreğimizden ve yerine sevgiyi,paylaşmayı koyarsak,ne petrol uykumuzu kaçırır,ne altın,  ne de kimyasal silah. Ve hiç ihtiyaç kalmaz daha güçlü olmak için Avrupa'da toplanmaya,sahte bir barış için milletleri birleştirmeye.çünkü artık gönüller birleşmiştir sevgiyle.

  Atılan imzalar bir işe yaramadı gördük işte.İhlal edildi tüm kurallar.Oysa barışa tek imzayı samimi bir sevgi atar.SEVGİ; Lbnan a sevgi, İsrail e sevgi, Irak a sevgi, ABD ye sevgi, Endonezya ya sevgi Afganistan a sevgi.Sevgi, sevgi ,sevgi... İnsanın kendine söylediği özüne döndüğü itiraf ettiği en büyük gerçektir sevgi.Dönüşü olmaz samimiyse, ihlal edilemez.Barışın kardeşi hatta ta kendisidir sevgi.

   Bu yazıyı pek çokları belki çok sıcak ancak ütopik bulacaklar. Tek birşey soracağım bu yazıya inanmayanlara.-Dünya varolduğundan bu yana insanlar bir sorunla karşılaştımı hep savaşa başvurdular. Çoğu başarılı olduğunu düşünüp büyuk imparatorluklar kurdular. Savaş çözümdü madem, madem kazandırıyordu, pekala neden hepsi yıkıldılar?Demek ki savaş o kadar da akılcı bir çözüm değilmiş.

   İnsanlık denklemi bir bilinmeyenli basit bir denklem. X in yerine hep savaşı koydunuz ama hala çözemediniz bunca basit bir denklemi. En gelişmiş teknolojileri kullansanızda sonuç ilk çağ insanlarınınkiyle aynı. Ölüm. Masum ölümler, katledilmiş yarım kalmış gülümsemeler. Teknolojiniz ne kadar çok gelişse de X in yerine sevgiyi koymadıkça devam edecek basit bir denklemde saçma sapan çözümler.

   Gelin gerçeklik yolunda bir adım atalım gelin savaşın yerine bu defa sevgiyi koyalım. Kadeş ten bu yana defalarca savaşı koyduk. Hala görmeyecek miyiz bir işe yarasaydı ilk savaşı kazananlar bugününde hakimi olurdu. Sadece insanlık adına sevelim sevilelim dünya kimseye kalmaz.

 Bu yazı sadece Lübnan için ,Irak için, Filistin için değil. Güç dengeleri değişirse bir gün ,bugün gülenlerin yarın ağlamaması için yazdım.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :