Sayın Yavuz Bey,

25.7.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailinde çok önemli bir konuya değinmişsin. Bu öyle bir hastalık ki yavaş yavaş başlar insanın bütün bünyesini sarar. Gün gelir insan kolunu bile kıpırdatmak istemez. Bunun ilacı sabahleyin kalktığımız andan itibaren ateş gibi olmak, ancak çalıştığımız zaman, birşey yaptığımız zaman, birşey ürettiğimiz zaman mutlu olacağımıza bütün varlığımızla inanmaktır. Kesinlikle bir işi yapmak için diğer günlere erteleme huyuna kapılmayalım. Bir işi yapmaktaki en müsait zaman içinde bulunulan andır. Katiyyen bir saatin işini ikinci saate bırakmayalım. Çalışmaktan, faaliyetten, üretmekten zevk alalım, heyecan duyalım. Şuna inanalım ki tembellik ölmeden önce mezara girmektir. Bundan şiddetle kaçınalım.

Daima azla yetinmeye çalışalım. Bir insanın karnı yarım simitle de doyar. Bu bir itiyad meselesi. İnsan çok yedikçe midesi genişler, birtürlü doymak bilmez. İşi bu hele getirmeyelim. Genişleyen bir midenin küçülmesi de mümkündür. Üç beş gün az yeyin, mideniz küçülmeye başlar. Tasavvuf tarihini okuyun, bütün veliler az yemişlerdir. Çok yemekten Allah’a sığınmışlardır.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :