Merhabalar Sabri Amca..

Sizleri bir arkadaşım vasıtasıyla tanıdım.Sitenize gelen maillere verdiğiniz cevaplar beni çok duygulandırdı ve etkiledi.

Ve yazmaya karar verdim.

26 yaşında biriyim. 4 ay öncesine kadar nişanlıydım. Çok severek nişanlandık. Çok üzüldüğümüz anlarımız oldu ama hep üstesinden bir şekilde geldik. Ta ki ben askere gittiğim zamana kadar. Nişanlandığımızın ertesi senesi evlenecektik. Her ikimiz de öğretmen olduğumuz için; yarıyıl tatilinde aileler bir araya gelip düğün tarihini, yapılacak edilecek ne varsa hepsini kararlaştırmışardı. Abimin işleri yolunda gitmedi ve maddi açıdan sıkıntı yaşadı ailem ve bu durumu bana belirterek kısa bir süreliğine bu düğünü erteleyebiliriz olur mu dediler. Ben de durumun karşı tarafa iletilmesini söyledim. Ama olan oldu. Ve bizim onlardan kısa bir süreliğine zaman istememiz (en fazla bir yıl) sorunları beraberinde getirdi. Nişanlım annemi arayarak bu işlere onların sebep olduğundan, aradan çekilmelerini kendilerinin bu düğünü yapacağını söylemiş. Tabi annem de bu söylenenlere kayıtsız kalamayıp ne ordaki düğününüze ne de burdaki düğününüze gelirim diyerek telefonu kapatmış.

Bu olayın üzerinden 2 ay geçmesine rağmen ben nişanlımla hiçbirşey olmamış gibi devam ettim. Bana telefonda ağlayarak bu düğünün olmayacağını dile getirdi hep. Ama ben ısrarla bir şekilde bu düğünün olacağını savundum. Çünkü seviyorduk birbirimizi. Bugün olmazsa yarın olur dedim. Ama bana asla şunu diyemedi: Ne olursa olsun her zaman yanındayım gerekirse beklerim seni...

Annesinin yanına gelmesiyle beraber nişanlım çok değişti. Aradığım da annesi çıktı telefona bana bağırdı çağırdı. Annemle ilgili sözler söyledi. Öğrencilikten kalma kredi borcumun olduğunu ve bunu nasıl ödeyebileceğimi bile getirdi. Şaşkınlık içerisindeydim. Bir yandan askerlik psikolojisi bir yandan bu olaylar..

Arkadaşıma yüzüğü ve altınları vermiş.. Ayrıldım ben Şenoldan diye..

Çok sevdiğim değer verdiğim insanı kaybettim.. Parasızlık yüzünden düğünümü yapamadım.Ve bu kadar değer verdiğim, acemi askerkerliğim dönüşü bile ailemi görmeden koşarak yanına gittiğim insanı tanıyamadım. Oysa ki psikolojik bir rahatsızlığı olan bu insanın yanında ona destek verebilmek için neler sarfettim, neleri feda ettim.. nelere layık görüldüm.

Evet hocam çok yazdım kusuruma bakmayın.. Hala onu çok seviyorum..yaptıklarını göre göre çok seviyorum.. nereye baksam o nereye dönsem o.. Bir daha bana geri dönmesi için çok dua ediyorum.. Çünkü çok sevdim ama dönerse aileme söylediklerinden ve mesajla yazdıklarından özür dilemeli..

Çok zor günler yaşıyorum.. Çok dualar ediyorum ama hiç bir zaman hırs yapmıyorum.. Nasip diyorum kader diyoruum.. Ama onun da bundan sonra nasıl mutlu olabileceğini düşünüyorum..

Saygılar hocam, ellerinizden öperim. Cevabınızı bekliyorum.. 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :