Sayın Semanur Yazıcı,

30.8.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, sorduğunuz soru kainatın en hassas, en ince meselelerinden biri. Evet, Japonlar çocuklarına bir hükümdar gibi davranıyorlar. Son derece dikkatli, son derece hassas, edepli, zarif ve yumuşak. Ama asla, asla çocuklarını şımartmıyorlar. Bir Japon için çocuğunu şımartmak onu tabancayla öldürmekle eşdeğer. Ne zengin, ne fakir, ne köylü, ne kentli, ne cahil, ne alim hiçbir Japon, çocuğunu ölüm bahasına da olsa kesinlikle şımartmıyor. Ne yazık ki bunu üzülerek, utanarak, sıkılarak söylüyorum, bizde çocuk terbiyesi denen birşey yok. Sadece köyde olsun, kentte olsun, gecekonduda olsun, Boğaziçi’nin en lüks yalısında olsun maalesef, ne yazık ki çocuklar şımartılıyor. Bu beni son derece üzüyor. Nice gecelerim bu yüzden uykusuz geçiyor. Bu yaz İstanbul’da Fenerbahçe’de muhteşem bir hanımefendi tanıdım. Her yönüyle mükemmel bir insan. Onu tanıyıp da hayran olmamak imkansız. Ne yazık ki bu eşi, emsali olmayan mucize insana biri dokuz, biri onüç yaşındaki iki çocuğu babalarından öğrendikleri şekilde kafaları kızdığı zaman “pis dinci” diye hitabediyorlar. Bu hitaptaki alçaklık, namussuzluk, şerefsizlik, iffetsizlik kelimelerle anlatılır gibi değil. Bu hitap tarzı beni geceler boyu ağlattı, uykusuz bıraktı. Eğer bu çocuk terbiyesi ise buna yüzlerce, binlerce kere lanet olsun. Bunu söyleyenlerin Allah belalarını versin. Nereye baksanız azgınlaşmış, firavunlaşmış çocuklar. Ne yazık ki bu iş zengininde de böyle, fakirinde de böyle. Bir taraftan kainatın en yanlış eğitim politikası, bir yandan adına televizyon denilen o şeytan kutuları, bir yandan okullardaki o berbat, o rezil telkinler, öğretiler çocuklarımızı mahvediyor. Çizgi filmlerde bile öyle ince ince çocuklarımızın ince ve temiz ruhlarıyla öylesine oynanıyor ki o televizyonlardaki her akşam hemen bütün izleyenlerin ayıla bayıla setrettikleri dizilerde manevi değerlerimizle öyle alçakça, öyle namussuzca, öyle hayasızca oynanıyor ki her dizide ya ahlak, ya iffet, ya aile, ya namus, ya şeref, haysiyet, ya edep kavramlarıyla öyle alçakça oynanıyor ki ilgili makamların yeter artık, kesin bu namussuzlukları, yeter bu milletin değerleriyle oynadığınız demesini bekliyor, ama bir türlü bulamıyoruz. Bir de buna aile içindeki çocukları firavunlaştırma eğilimi katılınca dram başlıyor. Çağdaşlık adına, devrimcilik adına, ilericilik adına her türlü mel’anet işleniyor. O hassas, o ince insan ruhu bu pisliklere, bu iğrençliklere ne kadar dayanabilir ki?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :