Muhterem hocam,

   Dün teravih namazında  apartman görevlimizin hanımı ile camide yanyana namaz kıldık. Görevleri apartman sakinlerine hizmet olan bu güzel insanlar bana,  onların aslında insanlığa da hizmet ettiklerini müşahede ettirdi. Yanyana olunca beraber çıktık camiden çıkışta eşi ve çocukları bekliyormuş o zaman gördüm ki  ailece geliyorlarmış namaza. Çocuklar ilkokul öğrencileri iki erkek. Ne kadar sevindiğimi söyleyince " biz geçen seneden beri böyle geliyoruz " dediler. Yaz tatilinde de görüyordum çocuklarını camiye yolluyorlardı. Hizmet ettikleri dairelerde oturan tahsilli, varlıklı ev sahibi konşularımın o saatte dizi takip eden çocuklarının bundan nasipsiz olduklarını düşündüm. Aile ile gözyaşlarımı içime akıtarak konuştum. Bütün övgü sözcüklerini ardardına sıraladım. Yanımda yürüyen köyden gelmiş ilkokul mezunu belki de o da değil ama benim düşüncemde gerçek kültürlü insanlar işte bunlardı ve gözümde yüceldiler. Ben genellikle mühendis, doktor v.s. ile konuşacak şey pek bulamam. Ama Allah dostu bir insan ile  ondan eksiklerimi tamamladığım için soracak, konuşacak çok şey bulurum. Yine öyle oldu. Dün gece apartmanımın en kültürlü ailesiyle tanıştım .  Ne güzel çocuk yetiştiriyorlardı. Bunlar geleceğin efendileri olacaklar inşallah. İçim öyle sevinçle doldu ki gelecek adına yine o kadar ümitvar oldum ki sizinle paylaşmak istedim.

  Bir de " en güzel yaşayan insan kimdir" ? sorusuna cevap dediğim çok sevdiğim bir teyzeyi anlatmak isterim. Allah rahmet eylesin geçen hafta teyzemizin dünyadan rızkı kesildi. Dünyadaki son evine yerleştirdik. Eğildim baktım mezara. Yunus Emre hazretlerinin " hele göresin bu sinleri ya nicedir halleri " dizeleri de geçti aklımdan. Dört sene önce felç gelmişti teyzeye. İlk başından son ikmetkahına yerleşinceye kadar zaman zaman ziyaret etmiştim teyzeyi. En son gün ayrılırken gürcü bakıcı hanımın bana  öğrendiği türkçe ile " Sen çok  ziyaret ettin Allah razı olsun " demesi merdivenlerden inerken yine gözyaşlarımın içime akmasına neden oldu. Halbuki ara ara gitmiştim . Ah!! teyzecğim . dedim. Burnum sızladı. Kur'an ayetleri geldi gözümün önüne " anne babası yanında yaşlananlara ne mutlu,....onlara üf ! bile deme..... dahaları ..

   Ne zaman gitsem  çok memnun olur hemen sohbete geçer yattığı yerden ikramda bulunmak için bakıcı hanıma birşeyler hazırlamasını söylerdi halinden hiç şikayet ettiğini işitmedim. Bildiği duaları " ben okuyum sen takip et acaba unuttuğum bölümü var mı? diye sorar. Test ettirirdi. Üzüldüğü şeyler sadece namaz kılamayıp oruç tutamayışıydı. Seksenbeş yaşındaydı. İşlemeyen tarafı için bu tarafım akılsız söz dinlemiyor öyle tembel tembel duruyor diye espri yapardı. Dünyası bir oda, bir yatak, tv, arada gelen yakınları ve bakıcı hanım ve seksenbeş senelik hatırları ,yaşadıklarıydı. O kadar güzel bir dünya kurmuştu ki kendisine o kadar temiz düşünceler içindeydi ki sarayda sanırdınız. Her zaman bakımlydı. Verilene razıydı istekte bulunmazdı. Eve gelilrken her zaman her insan bunu başaramaz derdim."  Razı olup , mutlu olmak ilkesi "  onunla örnek oldu bana. Razı olan mutlu yaşıyordu. En güzel yaşam buydu. Ne köşk ne saray. Allah rahnet eylesin hem ona hem bizlere.Amin.

  Çok kıymetli hocam,

  Huzurunuzda biraz daha kalabilmek için iki yazıyı bir arada yazdım. Biraz uzun oldu ama sizin görüşlerinizle yazdıklarımın faydaya dönüşeceği kesin.

  Yüce Allah sizi başımızdan eksik etmesin. Sağlık, mutluluk ve  huzur dolu günler duasıyla. Amin.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :