Merhaba Saygıdeğer Büyüğüm

 Hürmetle ellerinizden öpüyorum. Mailime verdiğiniz cevap için çok teşekkür ederim. Şüphesiz Sizin güzel   bakışınız ve düşünceleriniz yazılanlara anlam ve güzellik katıyor.

        Müsaadenizle yaşadığım bir olayı paylaşmak istiyorum bu mailimde...  

       Ramazan ayının ilk günleriydi. Allah rızası için;Birlikte ibadet etmenin zevkini tadabilmek, uluhiyet duygusunu daha çok yaşayabilmek için camiye teravih namazı kılmaya gidiyordum. İlk günler hakikaten güzeldi. Camiden ayrılırken içim anlatamıycağım güzel duygularla dopdolu oluyordu. Yine bir akşam iftardan sonra heyecanla camiye koştum. O gün canımı sıkan olaylar yaşamıştım o yüzden daha çok ihtiyacım vardı . Fakat ne yazık ki cami çoluk çocukla doluydu. Kimisi annelerinin denetimi altında sessiz oturuyordu.  Ama çoğu yerinde duramıyor, bir aşağı, bir yukarı inip çıkıyor, koşuyor, konuşuyor, gülüşüyorlar... Sanki orası çocuk parkı, oyun alanı imiş gibi... Namaza bir türlü adapte olamadım. Birkaç kez sessiz olmaları için uyardım , ama dinlemediler. . Namazın bitmesine kadar zor dayandım. Zaten hiç kimsenin o gürültüde namazından birşey anladığını sanmıyorum. Vitir namazı da kılındıktan sonra , daha fazla sabredemedim. "Biz sizi dinlemeye mecburmuyuz" diye bağırmışım çocuklara... Camide çıt yok. "Burası cami... Çocuk parkı değil" Sonra da annelerine hitaben "Çocuğuna önce camide nasıl davranılması gerektiğini öğret öyle getir... Başımızın üzerine oturtalım"

         Hoca'da susmuştu. Tabii ben camiden ayrıldım.  Sonra Hoca Efendi duasını okudu.

Ne Hakları var bizim huzurumuzu bozmaya. Oysa ne umutlarla gelmiştim camiye... Ne oldu... .

Ertesi gün iftara davetli idim. . İki gün sonra tekrar aynı mescide gittim. Ne uslusu , ne yaramazı hiç çocuk yoktu. Sessiz, sakin, edep ve huşu içinde namazlar kılındı. Uyarım etkili olmuştu. Fakat içimden "Sözlerim uslu oturan çocuklar için değildi" diyordum.

           Birkaç gün önce, Diyanet İşlerinin bir açıklaması beni epey sarstı. "Çocuklar camiye gitsin, istediği gibi hareket etsin, koştursun" diye beyanat vermişler. Camiye gitmenin bir adabı erkanı olduğundan ise hiç bahsedilmiyor. Çocuk olsun, genç olsun veya yetişkin olsun, ibadet edilen bir yerde edebe aykırı davranışlarda bulunmak nasıl hoşgörülür benim aklım almıyor. İnsanlar oraya biraz huzur, sükun bulmak için gidiyor. Cami çocuk parkı değil ki... Acaba ben mi yanılıyorum... Yoksa toplum mu yanıltılıyor. . İşin içinden bir türlü çıkamadım. Bu hususta bizi aydınlatacak değerli fikirlerinizi istirham ediyorum.

1- Size göre camiye gitmenin bir adabı var mı?

2- Çocuklar camide istediği gibi koşabilir mi?

3- Çocuklar camiye neden gelmeli? Geldiği taktirde nasıl davranmalı ki dini duyguları gelişsin istifade etsin.

        Efendim şimdiden teşekkür ediyor , hürmetle mübarek ellerinizden öpüyorum. Cümle dostlara selamlar...

         Selam, sevgi ve saygıların en sonsuzu ile...

 Gönül Dostu

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :