Sayın “Öğrenci”,

22.9.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, ben o konuşmayı yapan sayın ilahiyat hocasıyla aynı fikirde değilim. İnsanlar  yalnız cinsellikte kaldıkları sürece hiçbir zaman aşka yükselemezler. Hayatta öyle durumlar oluyor ki bir hastalık, bir kaza veya savaş sırasında alına bir kurşunla o kimsenin cinselliği bitebiliyor. Ama arada aşk varsa o daha da büyüyor, daha da yüceliyor, daha da ihtişam kazanıyor. Kusura bakmasın, o ilahiyat hocası çok basit, çok ilkel bir insan. Tekamülden yana, aşktan yana, yücelmeden yana hiç nasibini alamamış. Yazık! Eşek gelmiş, eşek gidiyor. Bundan birkaç yıl evveldi. Televizyonda bir açıkoturum seyrettim. Orada beş tane hanım vardı. O beş hanımdan dördü üniversitede öğretim üyesiydi. Biri de genelevde çalışan bir hanımdı. Konu şuydu: Farzedin ki nişanlısınız. Nişanlınız aniden askere çağrıldı. Cepheye verildiler, çıkan bir çatışmada gelen bir kurşun nişanlınızın erkekliğine son verdi. Bu durumda ne yaparsınız? Önce dört öğretim üyesi hanım konuştular. Dördü de ne yapacağız dediler, yapılacak şey belli. Derhal nişanı bozarız. Yüzüğümüzü çıkarırız. Sıra genelevde çalışan kadına gelmişti. O ana kadar hiç sesi, soluğu çıkmayan, başı önde olan hanım birden kükredi. “Ben,” dedi, “o hanımefendilerden utanç duyuyorum. Sağlıklı iken iyiydi de, cephede yediği bir kurşunla sakat kaldı diye onu bırakmak, onu terketmek alçaklık, namussuzluk değil midir? Ben olsam her zamankinden daha büyük bir ilgiyle nişanlımın etrafında dört döner, onun ıstıraplarını hafifletmeye çalışırım”. Program bittiği zaman ben ağlıyordum. Olay bu. Artık, isteyen istediği gibi düşünsün. Yalnız ben o genelevde çalışan kadına büyük saygı duydum. Bana göre o, eli öpülecek bir insandı.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :