Efendim kırılmadım ama üzüldüm. Daha doğrusu uzun süredir üzgünüm zaten. Konu uzun, sizi meşgul etmek ne kadar doğru olur bilmem ama içtenliğinize güvenerek yaziyorum. Ben önce yanlış bir evlilik ile ilk yanlışımı yaptım(görücü usulü). Daha sonra yanlışlar arka arkaya geldi de geldi. Biz 3 yıl önce boşandık, Babaları yani eski eşim 5-6 yıl önce evden ayrılmiştı zaten. Kendisinde sevgi denen şeyin olmadığını itiraf eden bir zavallı. Ne çocuklara ne tabiata ne eşe ne şuna ne buna ... Bu duygu eksik.Ama bir şirkette genel müdür ya ona göre  sorun yoktu taaki oğlunda sorunları fark edinceye kadar...Ben yıllar önce uyardığımda ise oralı olmadı. Dünya adamı olacak diye yurtdışına yollarken bunun yanlış olduğunu söyledim, uygun değil bu çocuk dedim dinletemedim. Her zaman dediğini yapmazsak ekonomik olarak bizden elini çekmekle tehtit etti. Herneyse. Bugünlere geldik.Önce ayrı eve çıkan oğlum(yapamadı) 1 yılı aşkın süredir yanımda. Gerek dini, gerek insani bildiklerimi  tatlı dille onunla paylaştım.Bilmediklerimizi vcd ve dvd dini filmlerle birlikte öğrendik. Namaza bile başlamıştı ama şu anda ne namaz ne oruç hepsi bitti. Arkadaşlarının başarılarına facebook denen siteden şahit olup üzülmekle meşgul. Biz ona çalış derken yapmadı şimdi sanki rüyadan uyandı. Başta yaptığım hata çok büyük ama inanın anne olarak daha iyisini  yapabilen olduğunu sanmıyorum. Buna rağmen genetik olarak mı bilmem çok sinirli. Bayramınızı durup dururken kutlamayan bir evlada nasıl davranilir? Bunu güzelce hatırlattım ama oralı olmadı, özür dilemesi hiç yok. Hiç tepki vermesem nasıl öğrenecek? Ya da ağaç yaşken eğilir, artık değişmez deyip kabullenmelimiyim? Vallahi şaşırdım. Allah sizden razı olsun. En azından paylaşacak bir kulak bir gözsünüz. Psikiyatrisler şizofreni teşhisi koyuyorlar ama hasta bile olsa hastalığına sığınıp beni üzüyor.Bir tek arkadaşı yok.Bu arada hasta olan büyük. Hatırlıyorum küçükken oyuncaklarını toplatmayı başaramazdım nerde kaldı 5 yaşında iş yaptırmak. Yakında doğum günü geliyor. Kardeşine kalsa ben de onunkini kutlamayacağım. Aileyi bir arada tutmak için yapmadığım kalmadı ama başarılı olamadım. Babayla ben telefonda gerektikçe, çocuklar ise yemeğe çıkarak ara sıra görüşüyorlar. Burası geldi geçiyor da bir de öteki tarafta mahkemeyi kübrada suçlu bulunursam  bilmem ne yaparım halim harap.83 yaşında Dr. emeklisi bir babam  ve 2 oğlumla yaşıyoruz. Küçük olan 83 doğumlu,çalışıyor ama o da bana gerekli desteği veriyor diyemem ,sadece  diğeri gibi fazla yükü yok. Çok uzun oldu ama yine de bu özet sayılır. 30 yılı düşünürsek... Uygun zamanda telefonla da istişare etmek üzere hakkınızı helal ediniz...

Yazacaklarımı tamamladım sanıyorum sonra aklıma  geleni ilave etme gereği duyuyorum. Bu dünyanın imtihan yeri olduğunu biliyorum. Evlatla, eşle komşuyla, varlıkla yoklukla hep sınanacağız amenna ama dediğiniz gibi bir stratejim olsa da serseri mayın gibi olmasam istiyorum. Ne yazık evlatlarımda da sevgi eksikliği var. Onlara karşı kendimi korumak ihtiyacı duyuyorum. Kendime bir dizüstü bilgisayar  alacağım gözleri kalacak diye çekiniyorum gerisini siz düşünün. Belki birçok evde bu tip sorunlar var ama doğru olan bu değil biliyorum. Benim maddi manevi güçlü olmam sanki hoşlarına gitmiyor. Aslında ben dönüp dolaşıp babayı suçluyorum ama en doğrusunu Allah bilir. Yıllar önce annemlere yazdığım bir mektup müsveddesi elime geçti tesadüfen, orada da daha küçük çocukken halinden hiç memnun olmadığını, sürekli mızmızlandığını yazmışım. Bazı günler ve durumlar oldu ki psikoloğu da geçtim ama alan yok. Kapıdan geçerken bekçilere, apartman görevlisine iyi günler demesi gerektiğini her şekilde anlattım, açıkladım ,hala yapmıyor.Zaten bağırıp çağırdığım hiç yok. Bir ara ilaç kullandığı dönemde sinirli olamadığı için o dönem çok işlemeye çalıştım. Çok bir değişiklik olmadı.Güleryüzlü olması gerektiğini her  fırsatta söyledim. Belki yararlı olur diye bir cemaatin toplantılarına gitmesini, iki insan göreceğini söyledim.Birkaç kez gitti, bıraktı. Sebep onların çizgisi farklıymış. Baba evde çeviri yapsın diye iş yolladı yapmadı. Dışarıda yemek yemek,yürümek, kafelere gitmek...Bunları ise arkadaşı olmayınca benle yapıyor.ibadetlerim istediğim gibi yapamamanın sıkıntısını çekiyorum. Bir ara Kuran dersi almaya heves etti, öğrendim dedi bitirdi. Çok şaşkınım, teşekkür ederim sabırla okuduğunuz için.

not: çocukları ilk okuldan başlayarak özel okulda okutmak isteyip bunda ısrar eden, itirazlarıma rağmen bunu gerçekleştiren babayı dışardan görenler iyi baba sanıyor. Derdim çok ama dediğim gibi hayatta bir hata nelere mal oluyor bana bunu söyleyen olmadı ne yazıkki. Keşke sizin gibi bir amcam, dayım babam olsaydı demekten kendimi alamıyorum...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :