6/10 /2008 tarihli mailinizi okudum da okudum.Tabii ilk okuyuşta gözlerim yaşardı.Teşhisleriniz çok isabetli. Bana ve kimbilir kaç kişiye daha destek olduğunuz için Allah sizden razı olsun inşaallah. Ömrünüz uzun olsun,sağlıklı olsun. Ben sizin kadar metin değilim anlaşilan ki bu yalnızlık olayı zaman zaman beni ürkütüyor. Hz .Eyüp'ün hayatını anlatan vcd yi izleyince çok şaşırmıştım,ve bana güç vermişti,hele son bölümü her seferinde ağlayarak izledim. Sabrın sonu elbette güzel olacak ama sabredebilene... Şu anda yine, tek başına bir hayat yaşayan,tek dostu olmayan,ben de sırt çevirince yalnızlığı katmerlenen oğluma üzülmeden edemiyorum.Hiç haketmesede... Zaten babanın sevgi, ilgi eksikliğini tamamlama çabam buna sebep oldu,ama çare olmadı. Düşünebiliyor musunuz? Sadece odasında bilgisayarıni açıp kapıyor, tv ye az biraz bakıyor,o kadar. İnsanın içi götürmüyor. Bu yaşta bu yalnızlık nereye kadar? Evindeyken göz görmeyince gönül katlanıyor sözü tecelli ediyordu, yanımdayken ayrı , uzaktayken ayrı üzüntü. Yine aynı konuyla basınızı ağrıtmaya başladım. Başa döndüm. Önceleri bir de küfür vardı, başka bir dostumun desteği ile evine gidince birkaç ay aramadım, sonra kendisi yelkenleri indirmiş geldi. Yani sizin dediğiniz gibi oldu ama niye hep aynı şey tekrarlıyor ,anlamıyorum. Kişilik bozukluğu bu ise Allah kolaylık versin. Ona da bana da. Rahmetli kayınvalide oğlunu defalarca uyardı, "oğlum şu çocukla ilgilen"diye ama olmadı. Hasta yatağında beni boşamamasını da söylemiş ama o da olmadı. 2 eşten ayrılmış erkek arkadaşıyla gezip tozuyor. Yaş 60. Olan çoçuklara oldu..

Hoşçakalın. Sağlıcakla kalın...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :