Canım Pamukdedem,
Nasılsınız? Hasta olduğunuz haberini duydum. Babam söyledi. Şimdi nasılsınız?
 
Canım dedem, size çok yazmak  istedim ama bir türlü yapamadım. Daha doğrusu ruh halim hiç iyi değildi. Her yazı yazmaya çalıştığımda Hanımız'a yazması için hediye ettiğiniz defter ve kalem aklıma geliyor ve onun da nasıl zorlandığını ama mücadele ettiğini aklıma getiriyorum sürekli. Hanımız'ın yazmış olduğu Günlük benim dostum oldu. Çünkü bazı yerlerinde aynı duyguları ben de yaşadım. Rana Hanım, sürekli kendini sorguluyor günlükte. Bir insanın kendisini sorgulaması ne kadar güzel bir özellik.
 
Sabri dedeciğim, babam, ablam ve ben yani biz annem için mücadele ediyoruz. Biliyorsunuz annem Alzheimer. Her geçen gün ağırlaşıyor, eriyor. Tabii en çok ilgilenen babacığım. Ben de elimden geldiğince yardım etmeye çalışıyorum. Umarım oluyorumdur. Bazen herşeyi bırakıp yanlarına mı gitsem diye düşünüyorum. Ama bir yandan da hocalık yapmak ve doktorayı düşündüğümde vazgeçiyorum. Hayata niye geldiğimi sorgulamaya başlıyorum. Yani asıl amacımı. Babam izin vermez buna biliyorum ama yine de yüreğim el vermiyor. Ben fırsat buldukça gidiyorum yanlarına. Yada babam geliyor bazen İstanbul'a. Zaten annemin tedavisi İstanbul'da oluyor. Babamlar da yeni gittiler daha. İşte böyle dedem. "Yan ama tütme" diyorsunuz ya umarım tütüyormuşum gibi değildir bu durumum. Sizinle paylaşmak istedim. Sizi de özledim.
 
Bu arada size bir hocamı anlatmıştım ya sizde onun  kafası eminim karşıktır demiştiniz. Gerçekten karışıkmış. Kendisi bunu dile bile getirdi. İnanıyorum demekten korkuyor bence inandığı halde.
 
Canım dedem kendinize çok dikkat edin. Her zaman sizinle olduğumu lütfen bilin.
 
Saygılarımla

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :