Sayın Mahide Hanım,

6.11.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bir gün sizinle bir caddede beraber yürüyelim. Kadın erkek, genç ihtiyar, zengin fakir, köylü, kentli gördüğümüz insanları bir güzelce inceleyelim. Neler göreceğiz: Asık yüzler, çatık kaşlar, sıkılmış yumruklar, kenetlenmiş dişler. Ne oluyoruz, nereye gidiyoruz diye soracak olursak cevap ortada. İşte günümüz insanları, çağdaşlar, devrimciler, ilericiler, çok bilmişler kendini birşey sananlar ...Aslında bırakalım bu palavraları, hepimiz ama hepimiz garibanız, yalnızız, boynumuz bükük. Çünkü bizler iyiyi, güzeli unutmuş, asil, büyük ve yüce olanı unutmuş, hasta bir toplumun zavallı bireyleriyiz. Bu durum gittikçe artıyor. Cahit Sıtkı Tarancı ne güzel anlatıyor:

“Neden sonra farkına varyorsun

Etrafındaki korkunç ısssızlığın

Yar olsun, dost olsun ne arıyorsun

Adresi belli mi vefasızlığın

Aşk, dostluk, hepsi dökülür yapraklar

Çıplak bir ağaç, durgun suda aksi

Yalnızlık dediğin hayatta başlar

Kabir boyu devam etmek için”

Kıymetli yavrum, yıllardır topluma aşılanan bu. İnsanlar kapitalist ekonominin birer küçük maşası. Sanki toplumda tek değer yarısı para. Selam ona, saygı ona, bağlılık ona. O herşeyin ölçüsü. Bakın çevrenize birbirini seven insanlar görebilecek misiniz? O canımlı, cicimli ,hayatımlı sözlerin arkasındaki sevgisizlik, saygısızlık, ruhsuzluk köksüzlük. Bizim İsveç’ten ne farkımız kadlı? Aynı yozlaşma sürecini yaşıyoruz. Allah sonumuzu hayır getirsin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :