Çok Kıymetli Sabri Babacığım, geçen akşam bir kitapta okuduğum çok beğendiğim ve üzerinde uzun uzun düşündüğüm bir hikayeyi müsaadenizle sizlerle paylaşmak istiyorum. Yavuz Sultan Selim Han döneminde,İran hükumdarı Şah İsmail, kıymetli mücevherlerle dolu bir hediye sandığı gönderiyor Hünkar 'a. Sandık açılır.İçinden çeşit çeşit değerli taşlar,kıymetli atlas,kadife kumaşlar çıkar. Fakat sandık açılır açılmaz etrafa pek fena bir koku yayılır. Önce,hiç kimse bir anlam veremez nadide mücevherler ile dolu sandıktaki bu fena kokuya. Sonra mesele anlaşılır. Sandığın dibine insan dışkısı doldurulmuş. Yani Şah İsmail aklı sıra cihan Padişahına Hakaret ediyor... Cihan Padişahı emir verir : ''Herkes düşünsün , bu edepsizliğe Osmanlı 'nın şanına yakışacak şekilde bir mukabelede bulunmalıyız!'' Ve çözümü kendisi bulur. Aynı şekilde değerli mücevher ve kumaşlarla süslü bir sandık hazırlatılır. Sandığın içine o zamanın en nefis gül kokulu lokumlarından hazırlanmış bir kutu yerleştirilir. Kutunun altına da, bir satırlık yazıdan ibaret not yerleştirilir. Hediye sandığı, itina ile yerleştirildikten sonra Şah İsmail 'e gönderilir. Sandık Şah'ın huzurunda açılır. Sandık açılır açılmaz etrafa mis gibi gül kokusu yayılır. Mücevher vs. gibi hediyeler takdim edildikten sonra Osmanlı elçisi Şah 'ın tedirgin olmaması için, önce kendisi tatmak kaydıyla Şah 'a ikram eder. Sonra görevliler, huzurunda bulunanlara teker teker ikram etmeye başlarlar. Şah bütün olup bitenlere anlam veremez. Osmanlı elçisi Şah 'ın merakını gidermek için lokum kutusunun altına iliştirilmiş notu uzatır. Notu okuyan Şah 'ın yüzünde, bu sefer şaşkınlığın yerini büyük bir utanç ifadesi alır... ''İsmail herkes yediğinden ikram eder'' En içten sevgi ve saygılarımla...

Elif

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :