Çok değerli büyüğümüz,

Bugün güzel bir yazı okudum. Okuduktan sonra hemen aklıma siz ve rahmetli eşiniz Rana Hanımefendi geldi. Dolayısıyla bu yazıyı size ve rahmetli eşinize ithaf etmek istiyorum.

Meşhur bir ressam, günün birinde dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya karar verir. Bunun için dünyada en güzel şeyin ne olabileceğine dair bilgi toplamak üzere uzun bir yolculuğa çıkar. Ağaçlık bir yolda giderken, beli bükülmüş yaşlı bir adamın yol kenarında oturmuş olduğunu görür. Yanına giderek ona dünyanın en güzel şeyinin ne olabileceğini sorar. İhtiyar, hiç tereddüt etmeden:

“İmandır” der.

Sonra, bir kasabadan geçerken, bir  düğün kalabalığına rastlar. Kalabalığın arasına girerek genç geline:

“Dünyanın en güzel şeyi nedir sizce?” diye sorar.

Gelin, damadın gözlerinin içine bakarak:

“Dünyanın en güzel şeyi olsa olsa aşktır!” der.

Ressam yoluna devam eder. Tozlu bir yolda giderken cepheden dönen yorgun bir askere denk gelir. Aynı soruyu ona da sorar. Asker:

“Dünyada en güzel şey barıştır” diye cevap verir.

Ressam kendi kendine eğer dünyanın en güzel şeyleri iman, aşk ve barışsa ben bunların resmini nasıl yapabilirim diye düşünmeye başlar. O düşünceyle evine döner.

Evinin kapısından girdiğinde karısı kendisini mutlulukla karşılar.O anda dünyanın en güzel manzarasının karşısında durduğunu düşünür.Evinde iman,aşk ve barış hali hüküm sürüyordur.

Bunlardan aldığı ilhamla ressam dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya koyulur. Resim bitince de tabloya şu adı verir: “Evim.”

Selam sevgi ve hürmetlerimi sunar,ellerinizden öperim.

Mahide

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :