Muhterem büyüğüm,

Sitenizden gelen soruları ve onlara verilen cevapları okuyorum. Onlar benim günlük gıdam. Bütün gün onları düşünüyorum. Bazı cevaplarınızda sevgi konusuna değiniyor, ve bir yazınızda kısaca diyorsunuz ki:

“Bazan yüzlerce kutu ilacın yapamadığını sımsıcak bir sevgi yapabilir. Ümit Yaşar bir şiirinde

“Beni sevdiğin zaman, o benim işte”

diyor. Çok manidar bir mısra. İnsanın şahsiyeti ancak sevgiyle kuruluyor. Sevgi görmeyen insanda veya sevildiğine inanmayan insanda şahsiyet olmuyor. O insan şu servete sahip olabilir, bu mala sahip olabilir, hiç önemli değil. Bir insan muhakkak bir insan tarafından sevilecek ve bu sevgiye inanacak.

Bazan bir kadını idare etmek bir ordu idare etmekten zordur denilir. Ama bu doğru değildir. Kadın aslında çok hassas bir varlık. Kadına bazı kötülükleri yaptıran hep o sevgisizlik hissi. Gerçek bir sevgi ve o kadının bu sevgiye inanması onu çılgına çevirir. Kainatın en ulvi, en yüce duygusu sevgi. Sevgi olunca herşey oluyor. Atasözü ne güzel özetlemiş

“İki gönül bir olunca

Samanlık seyran olur”  diye..."

Efendim, acaba bu konuyu biraz açmanız mümkün mü, bir de sevgi bu kadar önemliyken neden bizler giderek sevgiden uzaklaşıyoruz, sizce bunun sebepleri nelerdir, bu konudaki söyleyeceklerinizi de ayrıca merak ediyorum, hürmetle ellerinizden öpüyorum.

Süheyla Özgül

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :