Sabri Babacığım,

Efendim, bir süredir aklıma takılan bir sorumu size sormak bu konudaki görüşlerinizi almak istiyorum.

Ben 29 yaşındayım. 29 yılda ne kadar tecrübe edindin diyeceksiniz. Ancak üniversiteye başladığım gündeki 'ben'i ve  çalışan bir insan olduğum şu andaki 'ben'i kıyasladığımda arada dağlar kadar fark olduğunu görüyorum. O zamanlar ne kadar safmışım, iyiymişim, dünya ve insanlara ne kadar güvenirmişim,herkesin yardımına koşarmışım. Zamanla verdiğim sevgiye aynı oranda karşılık bulamayıp bir de üstüne üstlük deyim yerindeyse 'ağzımın payını aldıkça' sanki giderek başka insanları daha az düşünür oldum. Artık herkese şüpheyle yaklaşıyorum. Eskiden tanışınca 'iyi biri' diye nitelendirdiğim kişilere artık aynı şeyi düşünsem de 'iyi birine benziyor ama belli olmaz, herşey olabilir'  diyorum. Eskiden kesin bir netlikle neredeyse 'nokta' ile sonlanan bir kişiyle ilgili düşüncelerim;artık daima ya 'virgül'le ya da 'soru işareti' ile devam ediyor. Hayatta dirençli olacağım diye duygularımın noktalaması değişti, ben değiştim. Aslında hayatta mutlu olmanın tek yolunun inanmak, sade ve mutlu kendinden çok başkalarını düşünerek yaşanan bir hayat olduğunu düşünüyorum. İnsanları severek, herşeye rağmen severek...Peki hem sevmeye güvenmeye devam edip hem de kırılmadan kişiliğimizden ödün vermeden, ama hem de sert bir kabuğa dönüşmeden nasıl yaşamalı? İşte sorum bu...

Sizi tanımak şerefine eriştiğim ve her zaman yoluma ışık tuttuğunuz için teşekkür ederim. Hürmetle ellerinizden öperim.

Burcu Kızınız

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :