Sayın “Sevgi Çiçeği”,

23.12.2008 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, ekilen biçilir. Demek ki siz çocuklarınıza gereken ihtimamı göstermiyorsunuz. Bugün modern ana babalar çocuklarını firavun gibi yetiştiriyorlar. Onlara yalnız gıda vermekle, marka elbise giydirmekle bol harçlık varemekle, alabildiğine şımartmakla görevlerini yaptıklarını sanıyorlar. Halbuki insan önce manevi bir varlık. Bugün hangi ana baba çocuklarını gerektiği şekilde terbiye ediyor? Zengini de fakiri de en lüks apartmanda oturanı da, varoşlarda yaşayanı da birkça istisna dışında alabildiğine şımartıyorlar. Bir baş belası ortaya çıkıyor. Sonra da o firavun taslağı anasının boğazını kestiği zaman, kardeşini öldürüp üstüne naftalin döküp, sandığa koyduğu zaman da hayret ediyoruz. Ne var bunda hayret edilecek? Sadece televizyondaki çocuk programlarına bakmak yeter. O programlarda çocuğun içindeki iyi, güzel, temiz, asil ne varsa vahişce söküp alınıyor. Yerine bir canavar konuluyor. Sonra da şaşırıyoruz, hayret ediyoruz, nereden çıktı bu çocuk diye. Olaya objektif, tarafsız, bir bilim adamı gibi, bir sosyolog gibi bakarsak yadırganacak birşey yok ki. Ekilenler biçiliyor. Bugün kaç ana baba çocuklarının önünde birbirlerine insanca, efendice, medenice hitap ediyorlar? Bugün kaç ana babanın arasında gerçek bir sevgi, saygı, edep, incelik, zarafet, şefkat var, soruyorum, bana bir örnek gösterin diyorum. İşin edebiyatını bırakalım, realiteye bakalım. Rahmetli annem ben beş yaşındayken eski Ankara evinde oturduyduk, bana tahta fırçalatırdı gece onikiden sonra. Beni dört yaşında yemek yapmaya teşvik etti. İlkokul ikideyken sabahçıdım. Öğleyin eve gelir sobayı yakar, külünü döker, ertesi günün odun kömürünü çıkarırdım. Çırasını yarardım. Sol elimin işaret parmağında hala o günlerden kalma yara izi vardır. Sonra evi süpürür, toz alır, çarşıya çıkardım. O akşam ne pişecekse onları alır getiridim. Eğer fasulya, nohut gibi bir yemek yapılacaksa sobanın üstünde onları haşlar, yemek yapmaya hazır hale getiridim. Bugün bu şekilde çocuğunu eğiten bana birtek anne gösterin. Gidelim, onun ellerinden öpelim. Olay bundan ibaret yavrum.

Lütfen çocuklarınıza bir hükümdar gibi saygı gösterin ama nakış iğnesinin ucunun milyarda kadar da olsa onları şımartmayın. Onlara güzel örnekler getirin. Onlara televizyondaki adi, aşağılık, rezil canavarların yerine günümüzden ve tarihten güzel örnekler gösterin. Peygamberimizin Hadislerini onların anlayacağı bir dille anlatın. Hayatın asli unsurunun sevgi ve saygı olduğunu, edepsiz bir insanın bir canavardan daha kötü olacağını anlatın. Bizzat kendi yaşantınızla, edebinizle, zarafetinizle, inceliğinizle, çalışkanlığınızla, “Ya hayır söyleyip yahut susmanızla” onlara örnek olun.

Dört yaşındaydım, sofraya oturduk. Annem bamya pişirmişti. Tabağıma bamya kondu. İtiraz ettim. “Ben bamya yemem” dedim. Rahmetli annem tabağı önümden çekti, “Demek ki acıkmamışsın, kalk oradan” dedi. Bugün bunu kaç anne yapıyor? Evde yemek varken şımarık çocuk, şımartılıp başbelası haline getirilen çocuk ben onu yemem, bunu yemem diye suratını astığı zaman anneler kalkıyor, patates kızartıyor, yağda yumurta yapıyor veya telefon edip hamburger, pizza, kola gibi iğrenç yiyecekleri sipariş ediyor. Sonra da çocuk boğazını kesmeye geldiği zaman feryad ediyor. İşte böyle yavrum. Daha ne söyleyim.  Bugün böyle aileler, böyle firavun yetiştirmeler varken daha çok annenin boğazı kesilir, daha çok çocuk öldürülüp naftalinlenp sandığa konur. Bu satırları ağlayarak yazıyorum. Ama realite bu.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :