Efendim,
Miladı 2009 yılının ilk sabahından sonsuz sevgi ve selamlar.
Sitedeki yeni yıl ile ilgili yazıları ve verdiğiniz yanıtları okuyarak başladım sabaha..
Buralarda sessiz bir yılbaşı gecesi vardı dün gece. Üstelik Bütün şehrin üzerini kalın bir sis tabakası kaplamıştı. Sanki bu sessizliği daha bir sarıp sarmalamak için. Göz gözü görmüyordu. Aynı, dünyadaki yaşanan olaylar gibi. İnsanların neyin nerden, acının ve şokun hangi yönden geldiğini göremediği gibi.
Dün sabah buradaki gazetelerde bütün yeni yıl kutlamalarının ve gösterilerin iptal edildiği yazıyordu. Gazzedeki katliam di bunun sebebi. Ayrıca Filistin vatandaşlarından vize süresi dolanlar ülkelerindeki savaş ortamı bitene kadar burada kalabilecekler , ek vize için kendilerinden ücret alınmayacaktı. Peki yeterli miydi bu alınan kararlar, elbetteki hayır. Zaten orada yaşananlar, yıllardır olduğu gibi pasif protestolarla duracak gibi de değil. Gücü elinde bulundurup da seyredenler bunun vebali altında ne yaparlar bilmem. Şu anda bizim elimizden gelen bütün zulüm altındaki müslüman kardeşlerimize dua etmek.
Yılbaşı gecesine gelince, bizim için de normal geceden bir farkı yok elbette, ancak bu gecede medeniyet adına yapılan taşkınlık ve rezaletlere karşı insanlığın aklını başına getirebilmesi ve gafletten uyanması için Rabbime daha çok dua ve ibadet etmemiz gerekir diye düşünüyorum.
Zaten bizim ülkemizde sanki yılbaşı gecesine mahsusmuş gibi süslenen ağaçlar, alınan hediyeler, ortada dolaşan noel babalar , yenilen hindiler aslında hristiyan aleminin 24 Aralık gecesinde kutladığı krismas in gelenekleri. O gece hindi yiyip ertesi sabah çam ağacının altındaki hediyelerini açıyorlar. Yani kısaca bizim özenti olarak , modernlik adina yapmaya başlayıp, ekonomik kaygılarla ticarete dönüştürdüğümüz 31 aralik ta kutlanan yılbaşı geleneği bile doğru taslara oturmuyor. İşte yine ne kuş ne deve , devekuşu gibi ortada kalıveriyoruz. Yine gülüyoruz ağlanacak halimize…
Bu nedenle derin bir “lahavle” çekip kendi dünyamıza bakmalıyız diye düşünüyorum.
Bir birey olarak ne yapabiliriz. Düzelmeye kendimizden, çocuklarımızdan ve en yakınlarımızdan başlayalım… Elimiz erdiği dilimiz döndüğünce değerleri olan düzgün insanlar olmaya, dinini, Peygamberini, milliyetini, kimliğini bilen insanlar olmaya çalışalım. Beni ilgilendirmez demek da çözüm değil, doğru bildiğimizi söylemek de zorundayız. Ama sakince, yaşıyarak, göstererek, inanarak anlatmalıyız.
Sayın Senai Demircinin kitabında bir hikaye okumuştum. Bir ülkede bir kral varmıs. Ülke büyük bir kıtlık içindeymis. Bebeklere verecek süt bulamazmış çoğu insan. Kralın aklına bir çözüm gelmis. Halkı bir meydanda toplamıs. Ey ahali demiş buraya bir kuyu yaptırdım. Gece karanlık çökünce herkes , evinde en az bir kova sütü olan herkes, kimseye görünmeden getirip bir bakraç sütü bu kuyuya boşaltsin, sabah da bebekleri için süt ihtiyacı olanlar gelip bu kuyudan alsın. Kabul ediyormusunuz. Bütün ahali hep bir ağızdan söz vermis. O gece evlerde bir haraketliliktir olmuş. Bakracını kapan kuyunun başına koşmuş. Sabah olup gün ağarınca bir heves ve heyecanla kuyunun başına toplaşmışlar. Merakla kuyunun kapağını kaldırmışlar bir de ne görsünler?... Kuyu duru ama dupduru , tertemiz su ile dolu…
Bu hikayenin bize bakan yönüne gelince….
Ne dersiniz, hep herşeyi başkalarından bekleyip , sanki görünürde birşeyler yaparmış gibi olanları ne güzel örnekliyor değil mi…
Geri Dön