Değerli büyüğümüz,

Bir öğretmen, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini anlatırken yatağa mahkum bir hastanın şu durumunu okur :

"Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz şeyler geveliyor.

Zaman, yer ve kişi kavramı yok. Yalnız kendi adı söylendiğinde tepki veriyor.Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Yiyeceklerinin püre halinde verilmesi gerekiyor.Elbisesi salyalarından dolayı sürekli leke içinde.Yürüyemiyor.Uykusu  düzensiz,gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla herkesi uyandırıyor.Bazen ortada bir sebep yokken ağlıyor."

Öğretmen bu olayı anlattıktan sonra, öğrencilerine böyle birinin bakımını kimin üstlenebileceğini  sorar.Öğrencilerinin hepsi de bunu yapamayacaklarını  söylerler.Öğretmen, kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onların da yapması gerektiğini söyleyince,öğrenciler şaşırırlar.Daha sonra öğretmen hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başlar.Fotoğraftaki  öğretmenin altı aylık bebeğidir.

Daha sonra öğretmen şunları söyler:

“Bir zamanlar siz de aynı şekilde hastaydınız. Ebeveynleriniz size hiç karşılık beklemeden, sadece sevdikleri için baktılar. Bir gün size ihtiyaçları olursa geçmişinizi sakın unutmayın.”

Sevgi ve saygılarımı sunar, ellerinizden öperim.

Ülkü Adabük 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :