Sayın Hanefi Karaca,

7.9.2006 tarihli mailinizi aldım. Bir dostun sıcak, samimi ve içten sesini duymak ne güzel. Her zamanki alicenaplığınız, inceliğiniz ve zerafetinizle tebrikiniz beni çok duygulandırdı. Size çok, pek çok teşekkür ediyorum. Aslında duygularımın yanında teşekkür kelimesi zayıf kalıyor ama elimden gelen bu. Ne olur bu mübarek kandil gecesinde minicik, daracık nefislerimizden sıyrılabilsek, bütün küskünlükleri, kırgınlıkları, dargınlıkları bir kenara koyup aşkla, heyecanla Yunus gibi “Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz” diyerek kollarımızı açsak ve kucaklasak, kimi mi, yeryüzündeki bütün insanları, bütün hayvanları, bütün hayanları, bütün eşya ve cemadatı Muhammedi bir aşkla bağrımıza basabilsek, Yunus gibi “Sevdiğimi demez isem sevgi derdi boğar beni” diyebilsek ve içimizdeki duyduğumuz evrensel sevgiyi, galaksilerin en ucundaki noktaya kadar deste deste duyurabilsek,”Seviyoruz, seviliyoruz, güzelliğimiz bu yüzden” diyebilsek. “Sevginle gireceğim toprağa, sevginle çıkacağım topraktan” diyebilsek. İşte sevgili dost, o zaman varoluşumuz yepyeni bir anlam kazanacak, o zaman niçin dünyaya gönderildiğimizin hakiki manasını anlamış olacağız, o zaman sırlar aşikar olacak. İşte o zaman sevilmek bile ikinci planda kalacak, sadece sevmek, ama delicesine, deliler gibi sevmek, o hep duyageldiğimiz içimizi yakan susuzluğu dindirebilecek. Geothe, bir şiirinde “Güzel kız, seni seviyorsam sana ne” diyordu. Biz de bu gecenin hürmetine bizi üzen, kıran, inciten, ağlatan insanları Allah rızası için affedebilsek. Muhammed aşkına onları bağrımıza basabilsek. Şunu asla unutmayalım, biz bu dünyaya sevmeye geldik, falanca bizi sevmiyormuş, filanca aleyhimizde dedikodu yapıyormuş, filanca bazı dostlarımızı bize karşı kışkırtıyor, düşman ediyormuş. İyi ama bunlardan bize ne? Yıllarca evvel yazdığım bir şiirde “mademki doldurmaya geldik testimizi, gitmesin ellerimizde bomboş” diyordum. Hayata yeni başlarken bunu söylemiştim. Gene bunu söylüyorum. Bizim vazifemiz sevmek, hep sevmek, daha çok sevmek, delicesine sevmek. Birileri bizi sevmiyorsa, aleyhimizde bulunuyorsa canları sağolsun, bildiklerini yapsınlar, ama biz onları bağrımıza basalım, çok ama çok sevelim, son nefesimize kadar onların sağlığı, huzuru, mutluluğu için çaba harcayalım, dua edelim, dua edelim, çünkü onlar duaya herkesten daha çok mühtaç. Ne olur hiç olmazsa bundan sonra, hiç olmazsa şu mübarek geceden sonra Allah aşkına,  Peygamber aşkına sen, ben kavgasından kurtulalım, artık al gülüm, ver gülüm hikayeleri bitsin. Özdemir Asaf bir şiirinde

“Sen bana

Sen desen de olur, demesen de olur

Ama, ben sana sen diyeceğim

Düşün, dur”

diyordu. Biz de öyle yapalım, bizi sevmeyen insanları, biz canım kardeşim, sen beni sevsen de sevmesen de ben seni seviyorum, seninle soframdaki ekmeği bölüşebilirim, gözyaşına ortak olabilirim, çünkü seni ben ALLAH RIZASI İÇİN SEVİYORUM. Mesele burada değerli kardeşim, sevdiklerimizi ticari hayattaki anlayışın dışına çıkaralım, onlarda Allah’ın bir tecellisini gördüğümüz için sevelim. Unutmayalım ki her fiilin faili Allah’tır, her sıfatta mevsuf olan Allah’tır, her vücudda mevcut olan Allah’tır, unutmayalım ki nehirler coşa taşa akarlar, ama nihayi noktaya gelip denize karıştıkları zaman artık onların nehirlikleri kalmamıştır. Artık onlar, aşk deryasında bir zerre olmuşlardır.

Peki biz ne bekliyoruz, neden aşka bu kadar uzağız, neden aşksız yaşamak ölümden beterdir diyemiyoruz? Sebep tek, önümüzde bütün boyutlarıyla nefis denen ejderha kötü kötü sırıtıyor. Ama biz o ejderhaya kendimizi kaptırmadan hayat yolunda yürümeye mecburuz. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :