Vehbi Koç ile yıllar önce yapılan bir televizyon röportajıydı. "Param var, malım var, şansım var, mevkim var ama gel gör ki, iki kaşık bulgur pilavı yiyemiyorum" demişti üzüntüyle. Domatesli bulgur pilavının yanında turşu ve soğan çok uzun zaman önce yasak edilmişti ünlü işadamına. "Çok şükür bugünleri de gördüm...” dedi  “ama dünyanın en kudretli adamı da olsan fark etmiyor..." diye eklemişti. Bir soğan ,bir bulgur pilavının bedeli bazen ödenemiyordu...

Emel Sayın'in hayatının anlatıldığı bir programdı. Çok genç yaşta başlayan yolculuğunda gücü, başarısından sonra bugün geldiği nokta konuşuluyordu. Pek çok kadının yerinde olmak istediği güzel, başarılı ve ünlü sanatçı "Bir tek şeye sızlıyor içim... Keşke bir çocuğum olsaydı" derken gözleri dolu doluydu. "Bana hep daha çok gençsin, önce işin, önce sanatın, daha şöhretin başındasın dediler ama keşke kimseyi dinlemeseydim...."

Sakıp Sabancı’nın tek oğlu akraba evliliğinden dolayı özürlüydü. Sabancı’nın Ankara Maltepe’deki apartmanındaki bir dairede kalıyordu.Sakıp Bey, sık sık İstanbul’dan Ankara’ya geliyordu çocuğunu görmek için.Bir gün “Keşke bu servetim olmasaydı da çocuğum sağlıklı olsaydı demişti.”

Hepimin hayatında keşkeler vardı ... Yapamadıklarımız,yaptıklarımız, yapmak istediklerimiz, özlediklerimiz, pişman olduklarımız, çözebildiklerimiz, çözemediklerimiz...

Hepsi küçük şeylerdi belki ama ulaşamadıkça, çözemedikçe, yenemedikçe bize kocaman geliyordu. Kitlelerin sevgisi, para, ün, güç... Hiçbiri bedelini ödeyemiyordu özlemini çektiğimiz o şeylerin...

Sağlıklı bir çocuk, sevildiğini bilmek, bir vicdan rahatlığı, bir tabak bulgur pilavı yanında turşu ve soğan, sağlıklı nefes...

Belki de insanın gerçek ihtiyacı bunlardı...

Saygılarımla

Misafir 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :