Sayın İlknur Hanım,

19.1.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bugün Türk insanının karşılaştığı ve nice insanın farkında bile olmadığı gerçek şudur: Sistemli bir şekilde bizler doğal hayattan, fıtri yaratılışımızdan uzaklaştırılıyoruz. Bugün insanlarımız ne yazık ki hayata, olaylara hep önyargılarla bakıyorlar. Gerçek hayat, gerçek insan unutturulmuş. Zihinler daimi surette karıştırılıyor. Önce bizi inaçlarımızdan uzaklaştırdılar, sonra aile yapımız dejenere edildi. Daha benim çocukluğumda iğrenç, çirkin bir likör rezaleti vardı. İnsanlar bir ay oruç tutarlar sonra da Ramazan bayramını birbirlerine likör ikram ederek kutlarlardı. Hiçkimse bunu sorgulamazdı. Bu Allah’ın belası adeti kim başımıza musallat etti, bu kepazelik hangi şerefsizin eseridir denilmezdi. Zengini, fakiri birbirine bayramda likör ikram ederdi. Bazı kimseler likörle kafayı bulur, çeşitli sululuklar, cıvıklıklar yapardı. Bu pisliğin, iğrençliğin adı çağdaşlıktı. Sonra dilimizi bozdular. Bize okullarda kitap demeyeceksiniz betik diyeceksiniz, kalem demeyeceksiniz yazgıt diyeceksiniz denirdi, hastanın adı sayrı oldu, hastanenin adı sayrılar evi... Sonra tarihimizle, örf adetimizle, geleneklerimizle oynadılar ve bugünkü ne yaptığını bilmeyen köksüz, inançsız dolduruşa getirilmiş insancıklar ortaya çıktı. Gayet tabi bunların tansiyonu da yükselecek pansiyonu da. Olay bu yavrum. Üzülmek, ağlamak, uykusuz kalmak

Hangi probleme şifadır. Yapılacak iş önce kendimizi, sonra yakınlarımızdakileri fıtratımıza göre, doğal yapımıza göre geliştirmek, eğitmek. Duyan, düşünen, muhakeme eden, mukayese eden bir insan haline getirmek. Diyeceksin ki bu vasıflar olmazsa ne olur? O zaman yavrum, insan şempanze olur. Üçyüz ne idüğü belirsiz aydın geçinen zift ruhlu insanlar otururlar, bildiri yayınlayarak şerefli, namuslu, haysiyetli dedelerimiz adına özür dilerler. Aslında bunlara şempanze demek gerçek şempanzelere hakaret olur. Bunlar kültürün, Türklüğün, insanlığın yüz karası, katran ruhlu kepazeler. Ama olaya bir soyolog, bir psikiyatrist gözlüğü ile bakarsak daha farklı neticeler buluruz. İşte böyle yavrum. Ne yapalım, edelim önce kendimizi yetiştirelim. Bizatihi hayat, yaşamak başı başına bir kıymet değildir. ya şerefli, haysiyetli bir şekilde yaşayalım, ya şerefli bir şekilde ölelim. Bir şair

“Billah yaşamak yerde sürünmeye değmez”

diyordu. Kıymetli yavrum, nasıl olsa öleceğiz ama insanca, efendice, medenice ölelim.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :