15.2.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, o kadar güzel bir mail göndermişsin ki hayran olmamak mümkün değil. Her noktasına aynen katılıyorum. Kendini din alimi sanan bazı cühela utanmadan, arlanmadan İslamın dışına çıkıyorlar, ortalığı karıştırıyorlar. Bazı saf, temiz insanların kafalarında şüphe, tereddüt ve endişe uyandırıyorlar. Bazıları doğrudan doğruya insanları küfre götürüyorlar. Allah, bu tür insanların şerrinden cümlemizi kurtarsın. Özellikle birtakım saf insanları.

Kıymetli yavrum, bütün bu değer anarşisinde, inanç kaosunda bizim tutumumuz ne olmalıdır, önemli olan burası... Bana göre yavrum yapılacak olan şudur: Beş yaşındaydım, rahmetli annem bir defter kalemle çıkageldi. Edebiyat öğretmeniydi. Ben 3.5 yaşında okuma yazama öğrendim. Bana “Otur oğlum” dedi. Defteri, kalemi uzattı. “Şimdi yaz,” dedi. “Buyur anneciğim, “dedim. “Oğlum, Allah’ın ve Peygamberin inan dediklerinden başka hiçkimseye, hiçbirşeye inanma yavrum.” dedi. Sonra ekledi, “Yavrum, bu cümleyi defter bitinceye kadar yazacaksın.” Amaç o cümlenin şuuraltıma işlemesiydi. Nur içinde yatsın, Allah rahmet eylesin, sevgili anneciğim beni daha beş yaşında bu alim bozuntusu, iffet yoksunu insanlar karşı korumuştu. Hayat boyu ben de böyle yaptım. Allah’ın ve Peygamberin inan dediklerinden başka hiçbirşeye inanmadım. Bu nedenle bütün hayatım tertemiz, pırıl pırıl geçti. Şimdi ben de aynı şeyi soranlara anlatıyorum. Sevgili dost, hayat böyle. Rahmetli babannemin bir sözü vardı, “Yavrum,” derdi, “kış kışlığını, puşt puştluğunu yapar.” Durum böyle. Biz de hedef olarak yalnız Allah’ı ve Peygamberi alacağız. Gerisi fasa fiso.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan